Etimološko i fonetsko pisanje toponima preuzetih iz stranih jezika jedno je od pitanja u savremenoj normi bosanskog jezika. Iako je kriterij za razgraničenje spomenutog pitanja nepotpun upravo zbog prilika u kojima se javljaju jezičke nedoumice, koje proizlaze iz dinamizma promjena i kretanja društva koje neminovno prati sam jezik, može se istaći generalno pravilo da se odomaćeni nazivi toponima iz stranih jezika pišu fonetski, iako, također, vrijedi i jedno drugo načelo po kojem se vlastita imena iz stranih jezika pišu etimološki.
Ta naoko vidljiva nekonzistentnost proizlazi iz prirode odnosa jezika i društva, pa je tako kako jeste. Međutim, problem nastaje onda kada je potrebno razgraničiti koji su se nazivi odomaćili a koji nisu.
Tako je sasvim jasno, naprimjer, da je odomaćeni naziv za glavni grad Austrije Beč, Mađarske Budimpešta, Francuske Pariz, Švedske Štokholm, Portugala Lisabon i sl. U tom smislu, ime glavnog grada Sjeverne Makedonije, odomaćen u bosanskom jeziku, jeste Skoplje, iako je u makedonskom jeziku Skopje, pa bi ispravno bilo u bosanskom tekstu upotrebljavati oblik Skoplje, a shodno tome, stanovnici ovoga grada bili bi Skopljaci, iako je i jedan od naziva etnika izvedenih iz imena Gornjeg Vakufa također Skopljak odnosno Uskopljak.
A takve sporne situacije obično rješava kontekst, mada ne i uvijek.
