Na današnji dan 26. aprila 1910. godine rođen je u Tuzli Mehmed Meša Selimović, sin Alije i Paše, vjerovatno najslavniji pisac moderne bošnjačke književnosti. U rodnom gradu završio je osnovnu školu i gimnaziju nakon čega upisuje u Beogradu studij jezika i književnosti.
Nakon okončanja studija radi kao profesor u Beogradu i Tuzli, da bi nakon Drugog svjetskog rata doselio u Sarajevo gdje obavlja brojne političke i kulturne funkcije. Penzionisan je 1971. godine od kada živi u Beogradu, gdje je i umro 1982. godine.
Njegov najznačajniji roman, objavljen 1966. godine, jeste Derviš i smrt. Kasim Prohić primijetio je prvi da je historijski dekor u Dervišu i smrti neizmjenjiv sa stanovišta uklete fiksiranosti rukopisa, njegove neizbrisivosti, ali da se on u čitaočevoj svijesti postepeno razmiče, ustupajući mjesto figurama savremenosti. Prohić je iz pozicije filozofa pisao o “vječnim pitanjima” ljudske egzistencije za kojima je tragao Selimović, ne osvrćući se posebno na političke implikacije njegova romana.
Ovdje ne govorimo o političkim implikacijama prepoznatim u onim interpretacijama koje Selimovićev roman određuju kao djelo o poziciji malog čovjeka naspram centara moći, već o onim drugim, višestruko složenijim koje proističu iz činjenice da je Selimović romanom Derviš i smrt afirmirao jednu kulturu koja je u Jugoslaviji sistematski zaboravljana, a ipak je opstojala na marginama društvenog i kulturnog života.
Roman Derviš i smrt bio je vrlo važno upozorenje da uprkos javnom nepriznavanju postojanja zasebne književnosti bosanskih muslimana, ta književnost ipak postoji, i to kao estetski visoko relevantna književna praksa, te da ta književnost nije zasebna samo po svojem imenu ili želji za imenom, već po svojem karakteru i tradiciji na kojoj počiva.
