Zvornik je stoljećima bio prepoznatljiv po svojoj orijentalno-islamskoj fizionomiji. Danas, osim nekoliko desetina nišana u njegovoj okolini, koji uglavnom nisu znanstveno valorizirani, niti su zaštićeni kao kulturno-historijski spomenici, jedini objekt islamske kulture u ovoj čaršiji, koji još uvijek odolijeva kako ljudskoj destruktivnosti, tako i zubu vremena jeste Podrinjska medresa, za koju je Vakufska direkcija Islamske zajednice u Bosni i Hercegovini uputila zahtjev Komisiji za očuvanje nacionalnih spomenika Bosne i Hercegovine da zgradu proglasi nacionalnim spomenikom.
Kroz historiju je Zvornik, kao važan vojni i administrativni centar Osmanske Države, morao imati i odgovarajuće odgojno-obrazovne ustanove, kao što su mektebi i medrese, a najpoznatija je Podrinjska medresa iz 1870. godine.
„O prvim medresama u Zvorniku, njihovom broju, vrsti, ugledu i rangu nemamo puno pouzdanih podataka. Prva saznanja o zvorničkim medresama, od potpadanja Zvornika pod vlast Osmanlija sredinom 15. stoljeća, ostavio nam je tek znameniti putopisac Evlija Čelebi kada je prošao ovim krajevima 1664. godine. On je zabilježio da u Zvorniku postoje tri medrese. Gdje su se nalazile ove škole, kada su sagrađene i ko je bio njihov osnivač, te kako su tada izgledale, Evlija Čelebi ne daje bliže pojedinosti. Dakle, uporedo s bilježenjem drugih sakralnih, profanih, prosvjetnih i karitativnih objekata u Zvorniku, on navodi i tri medrese.
Pored brojnih manjkavosti, podaci koje nam je ostavio Evlija Čelebi veoma su dragocjeni, jer iz tog perioda nemamo pouzdanijih saznanja o Zvorniku i njegovim kulturno-historijskim spomenicima. Možemo samo pretpostaviti da je Zvornik za to vrijeme imao respektabilne medrese jer je bio sjedište sandžak-bega, imao je svog kadiju, kao i veliki broj uglednih ljudi iz vojne i državno-administrativne službe. Ipak, malo toga znamo o zvorničkim medresama i njihovom radu. Nije poznato kada su ove medrese radile i kada su srušene“, navodi doc. dr. Šefko Sulejmanović, direktor Instituta za društvena i religijska istraživanja iz Tuzle.
Zvornik je, pojašnjava Sulejmanović, vremenom gubio svoj strategijsko-administrativni značaj, što je, vjerovatno, utjecalo i na broj i status državnih i društvenih institucija u njemu. U periodu defanzive i dekadence Osmanskog Carstva u Evropi, u mnogim gradovima sjeveroistočne Bosne susreću se po dvije medrese, a u Zvorniku samo jedna. O postojanju Zvorničke medrese, koja je osnovana 1870. godine te o njenom statusu među tadašnjim medresama postoji više pouzdanih saznanja. Uz ostalo, sačuvana je i vakufnama uglednih Zvorničana o njenom osnivanju prije stotinu pedeset i dvije godine.
„Kao što smo naveli, od vremena zvaničnih osmanskih popisa iz prve polovine 16. stoljeća i vremena glasovitog Evlije Čelebije iz druge polovine 17. stoljeća, znamo da je u Zvorniku bilo trinaest džamija, osam mekteba, više tekija, hamama, hanova i turbeta, ali i tri medrese. Podrinjska medresa stoljećima je imala je ključnu ulogu u odgoju i obrazovanju vjerskog kadra koji je održavao vjerski život na području Zvornika i njegove okoline. Međutim, od 1946. godine Podrinjska medresa niti je u posjedu Islamske zajednice, niti služi svojoj autentičnoj namjeni, niti je u potpunosti očuvala svoju izvornu sliku i formu, posebno u pogledu svog unutarnjeg uređenja. Važno je napomenuti da danas u Zvorniku ne postoji ni jedan objekat sakralne islamske kulture pod zaštitom države. Na evidenciji Komisije za očuvanje nacionalnih spomenika Bosne i Hercegovine u Zvorniku i njegovoj okolini nalaze se: Stari grad Zvornik – graditeljska cjelina, Crkva Rođenja sv. Jovana Preteče, Hadžibegova kuća, odnosno kuća Ljubović Hasanbega, Rodević (Roćević) jezero te Jevrejsko groblje“, naveo je Sulejmanović.
U Zvorničkoj medresi do završetka Prvog svjetskog rata izučavali su se sljedeći predmeti: Kur'an – čitanje i učenje Kur'ana, Tedžvid (Tedžvidi-Karabaš), pravilno učenje Kur´ana, Munija (Munjetul-musalli) – udžbenik za učenje islamskih obreda na arapskom jeziku, Halebija (Halebija sagīr) – kratki komentar Halebije (obredoslovlje) na arapskom jeziku, Durijekta – udžbenik iz akaida (dogmatika) i obredoslovlja na turskom jeziku, Multeka – udžbenik iz obredoslovlja i šerijatskog prava, Bergivija (Risalei-Bergivi i Bergivi-šerh), udžbenik iz dogmatike obredoslovlja i njegov komentar, oba na turskom jeziku, Bed'ul-emali – islamska dogmatika na arapskom jeziku u stihovima, Emsila – oblici za konjugaciju glagola na arapskom jeziku, s turskim prijevodom, Bina – obrada konjugacije arapskih glagola, na arapskom jeziku, Maksud – opširnija obrada konjugacije arapskih glagola, na arapskom jeziku, Izhar – arapska sintaksa, na arapskom jeziku, Šuruti-salat – propisi za obavljanje namaza (molitve) i drugi.
„Iako se na prvi pogled može steći dojam da se radi o većem broju udžbenika, ovdje su navedeni samo neki udžbenici ili predmeti za koje je utvrđeno da su se predavali u Zvorničkoj medresi. S obzirom na to da su se u drugim medresama upotrebljavali i drugi udžbenici, kao što je Kasidei-nunija, vjerovatno su takvi ili slični udžbenici upotrebljavani i u ovoj medresi. Prema nekim podacima, postojalo je više od stotinu udžbenika iz raznih predmeta koji su bili povremeno u upotrebi u našim medresama. Ovdje nisu pomenuti udžbenici iz Tefsira – tumačenje Kur'ana, ili Hadisa – života i prakse Muhammeda, a.s., a sasvim je sigurno da su se navedeni predmeti izučavali u svim tadašnjim, pa i u ovoj vjerskoj školi. Iz navedenog pregleda, i datog komentara, da se zaključiti da su se u Zvorničkoj medresi izučavali isključivo vjerski, odnosno tradicionalni predmeti, na arapskom i turskom jeziku. Inače, o tome šta će se izučavati u kojoj medresi, obično je određivao sam muderis, ukoliko to pitanje nije vakufnamom precizirano. On je birao predmete i udžbenike za koje je smatrao da su najbolji, ili da najbolje odgovaraju mjestu i prilikama. U tome je bio potpuno autonoman“, pojašnjava naš sagovornik.
U prvim godinama austrougarske uprave Zvornička medresa nije imala dobre uslove za rad. Do završetka Prvog svjetskog rata nije bila zahvaćena reformom obrazovanja, jer su se sve do tog perioda izučavali nastavni predmeti karakteristični za osmanski sistem obrazovanja.
U ovoj odgojno-obrazovnoj ustanovi nije bilo nikakve nastave od 1. augusta 1914. do 12. septembra 1916. godine, jer je u školi bila austrijska vojska.
Također, Sulejmanović navodi da se nastava nije realizirala od 1921. do 1923. jer je u zgradi medrese „posađen neki porezni oficial Alibegović te i onaj mali broj softi (učenika medrese) ne uči jer ne može“.
U jednoj predstavci Kotarskog vakufskog povjerenstva iz Zvornika upućenog Vakufskom-mearifskom saboru u Sarajevu na razmatranje, u drugoj polovini 1923. godine, navodi se da je zgrada medrese u iznimno ruševnom stanju, premda se ubrajala u jednu od najljepših medresa u Bosni i Hercegovini. „Reforma obrazovanja podrazumijevala je uvođenje novih predmeta iz prirodnih nauka i maternjeg jezika. I u prostornom organiziranju škole nova Zvornička medresa nije doživjela znatnije unapređenje jer je zgrada medrese iz 1891. godine imala samo jednu učionicu. Već 1932. godine sistem obrazovanja u Zvorničkoj medresi bio je reformisan. Nastava je bila organizirana po razredima, održavala se svakog dana osim petka, dvodijelno, prije i poslije podne.
Prema zaključku Ulema-medžlisa u Sarajevu od 5. septembra 1931. godine, u ovu medresu se nisu mogli više primati učenici bez završene osnovne škole i prijemnog ispita iz Kur'ana. Čini se da je u kasnijem periodu Zvornička medresa bila jako dobro organizirana. Broj učenika u medresi je bio najčešće između šezdeset i osamdeset. Medresa je imala veoma sređenu pedagošku evidenciju i dokumentaciju, koja na žalost nije sačuvana. Svi svršenici medrese su, osim solidnog vjerskog, moralnog i pedagoško-didaktičkog obrazovanja, stjecali i solidne osnove iz nekih grana poljoprivrede i gazdinstva, kao što su pčelarstvo, voćarstvo, povrtlarstvo i slično.“
Iako postoje navodi o medresama na području Zvornika koji datiraju još i prije 1834. godine, o postojanju konkretno Zvorničke medrese kao relevantan trag uzima se pisani podatak, tj. Vakufnama iz 1870. godine, a u kojem se navodi da je zgrada Zvorničke medrese izgrađena na mjestu gdje se nalazio Aladža hân, odnosno Šareni han, koji je izgorio u velikom požaru 1856/1857. godine.
„Iz sadržaja Vakufname jasno se može ubicirati lokacija medrese i njen tadašnji kapacitet. Nalazila se na sjeverozapadnoj strani grada, između Namazđah i Skela džamije, odnosno u zoni dodirivanja istoimenih mahala. Sa sjeveroistočne strane bila je omeđena obalom rijeke Drine. Medresa je sagrađena sredstvima zvorničkih muslimana, od tvrdog materijala, prema tadašnjim arhitektonskim standardima. Na spratu je bila velika prostorija za obavljanje namaza (molitve), dvije sobe za stanovanje softi (učenika), zbornica i hamam (kupatilo).
U prizemlju su se nalazile dvije učionice, kuhinja i priručni magacin, a za izdržavanje medrese, muderisa i drugih službenika mještani su poklanjali svoje nekretnine ili poslovne objekte, odnosno dućane. Interesovanje za ovu medresu bilo je veliko i postojeća zgrada već nakon dvadeset godina postala je pretijesna za narasle potrebe školovanja muslimanske mladeži, tako da se na istoj lokaciji pristupilo izgradnji nove medrese u ljeto 1891. godine, za potrebe zvorničkoga kraja. Podaci o tome mogu se naći u listu 'Bošnjak' od 24. 12. 1891. godine, a i prema Gruntovnim knjigama iz 1892. godine. To je već bio austrougarski period kada dolazi i do reforme obrazovanja u Bosni i Hercegovini, a ubrzani proces industrijalizacije nametao je nove trendove i u domenu arhitekture.
Nova medresa imala je lijepih soba za stanovanje softa, jednu dershanu i jednu zbornicu. Građevinski radovi na novoj zgradi iznosili su 9.068 forinti. Najveći iznos od 7.068 forinti dali su muslimani zvorničkog kotara i građani Zvornika. Svoju pomoć izgradnji objekta dala je i Zemaljska vlada Bosne i Hercegovine i Zemaljska vakufska komisija, po 1.000 forinti“, pojašnjava Sulejmanović.
Zvornička medresa je imala i bogato opremljenu biblioteku, a zgrada je nakon Drugog svjetskog rata nacionalizirana i preuređena u stambeni prostor. Danas je neuslovna za stanovanje, djeluje dosta zapušteno i skoro je u ruševnom stanju pa je neophodna njena zaštita od daljnjeg propadanja kao i hitne građevinske intervencije.