Otmica putnika iz autobusa u Sjeverinu, 21. oktobra 1992. godine samo je jedan u nizu počinjenih zločina nad Bošnjacima Sandžaka, a najviše ih je bilo u područjima uz granicu s Bosnom, koji su potvrdili zločinački projekt osmišljen u Beogradu, a to je Sandžak bez njegovog vjekovnog domicilnog stanovništva – Bošnjaka. U realizaciju ovog nauma uključene su bile gotovo sve strukture srbijanskog društva: političke vlasti, obavještajne službe, vojne i policijske jedinice, lokalne vlasti, uprave preduzeća i režimski mediji.
Bošnjaci u pograničnim područjima svakodnevno su bili izloženi različitim vrstama torture: ubijanju, otmicama, hapšenjima, silovanju, paljenju džamija i skrnavljenju mezaristana, uništavanju imovine, s jednim jasnim ciljem beogradske velikodržavne i zločinačke politike – natjerati ih da se zauvijek isele iz Sandžaka.
Otkazi s posla i prijetnje Bošnjacima Priboja, najzapadnijeg grada u Sandžaku, počele su još u januaru 1992. godine, a od aprila se provodi fizičko nasilje, često u režiji zvaničnih policijskih službenika i jedinica Užičkog korpusa Vojske Jugoslavije.
Dobro osmišljeno i usklađeno djelovanje koje je državni aparat Srbije godinama organizirao i provodio u Sandžaku precizno je opsiao Džemail Halilagić, u knjizi dokumenata i svjedočenja „Sandžak bez Bošnjaka – velikosrpski zločinački plan, svakodnevno bilježeći sve što je saznao, uočio, čemu je svjedočio. Ovdje donosimo nekoliko sekvenci iz prvog dijela Halilagićeve knjige, samo one koje se odnose na period od 20. oktobra do 1. novembra 1992. godine i tretiraju samu otmicu i događaje u vezi s njom.
„21. oktobra 1992 godine u Sjeverinu je u blizini svoje kuće kidnapovan Sabahudin Ćatović od strane lica u srpskim vojnim uniformama.
20. oktobra iz autobusa koji se saobraćao na liniji Sjeverin–Priboj, u mejstu Mioče kidnapovano je 15 muškaraca i jedna žena bošnjčke nacionalnosti koji su pošli na posao u Priboj, i to: Ramiz Begović, Hajrudin Sajtarević, Midhat Softić, Derviš Softić, Mustafa Bajramović, Sead Pecikoza, Medredin Hodžić, Ramahudin Ćatović, Zafer Hadžić, Mujo Alihodžić, Mehmed Šebo, Alija Mandal, Medo Hodžić, Idriz Gibović, Esad Džihić i Mevlida Koldžić. Oteti i zarobljeni putnici istog su dana odvedeni u motel ''Vilina vlas'' kod Višegrada, gdje su mučeni a potom odvedeni na obalu Drine gdje su ubijeni, iskasapljeni noževima a potom bačeni u Drinu.
Istog je dana, neposredno poslije otmice Bošnjaka u Mioču, na istom mjestu zaustavljen i autobus koji saobraća na liniji Pljevlja–Priboj, kojim je upravljao Slobodan Ikonić. U autobusu se, pored Srba, nalazio samo jedan dječak bošnjačke nacionalnosti, koji je u ruci držao školsku torbu svog druga na kojoj je pisalo: Miloje, zbog čega su otmičari prilikom legitimisanja zaobišli ovog putnika.
23. oktobra SDA Priboj ultimativno je zatražila ostavke čelnih ljudi u Općini, Javnom tužilaštvu i Odjeljenu unutrašnjih poslova, ukoliko se za 48 sati ne saopće detalji otmice u Mioču i ukoliko se oteti ne vrate kućama.
23. oktobra Mahmut Memić, pomoćnik Saveznog ministra za ljudska prava i prava manjina i poslanik u Skupštini Srbije, izdao je saopćenje za javnost zbog otmice Bošnjaka iz Sjeverina. U saopštenju se navodi: 'Zahtevam od organa vlasti SR Jugoslavije i Srbije da hitno pronađu i uhapse počinioce gnusnog zločina nad Bošnjacima u opštini Priboj. Tražim da danas a najkasnije sutra u Priboj dođu premijer Milan Panić i predsednik Dobrica Ćosić. Ako pravna država ne reaguje blagovremeno, bojim se da ovo ne bude početak prenošenja ratnog žarišta u Srbiju i ne vidim svrhu da se dalje angažujem na funkcijama koje obavljam.'
Istoga dana komanda Užičkog korpusa Vojske Jugoslavije izdala je saopćenje u kojem se navodi da su muslimani, koji su kidnapovani u Mioču 22. oktobra, svi ubijeni i izmasakrirani na jednom mjestu u neposrednoj blizini Višegrada. Komanda je tačno objavila imena otetih i ubijenih, dok je SUP Užice u svom saopćenju naveo da je istinita informacija da su Muslimani kidnapovani, ali je izražena rezerva u pogledu informacije da su oteti putnici i ubijeni.
25. oktobra 1992. godine ministar unutrašnjih poslova Srbije Zoran Sokolović obavijestio je javnost da je policija u Sjeverinu uhapsila dva naoružana lica, zbog osnovane sumnje da imaju veze sa otmicom putnika iz autobusa u Mioču. Kao sumnjiva lica navedena su imena Milana Lukića i Dragutina Dragičevića.
Tog je dana u Sjeverin doputovala Državna komisija sa ciljem da preispita i utvrdi činjenično stanje. Komisiju su sačinjavali dr. Momčilo Grubač, savezni ministar za ljudska prava, njegov pomoćnik Mahmut Memić, kontraadmiral Miroslav Simić načelnik uprave u Saveznom ministarstvu odbrane i Vladimir Matović savjetnik u kabinetu predsjednika SR Jugoslavije. Predhodno su u Priboju razgovarali sa generalom Ratkom Mladićem, koji je helikopterom sletio u Priboj. Na tom sastanku Ratko Mladić je izjavio: ''Vojska Republike Srpske ne preuzima nikakvu odgovornost za nestanak muslimana. Pripadnici vojske RS , ni ja kao komadant, niti vlada RS, nemaju ništa sa tim slučajem, ali ćemo učiniti sve da se otkriju i pronađu zamaskirani kidnaperi građana muslimanske nacionalnosti iz SR Jugoslavije i pomoći u pronalaženju tih terorista.''
Za vrijeme oržavanja razgovora Državne komisije i Ratka Mladića u zgradi općine Priboj pred zgradom su održani protesti pribojskih Bošnjaka.
U noći između 27. i 28. oktobra započeto je kolektivno iseljavanje bošnjaka iz Sjeverina, jer državni organi SR Jugoslavije nisu izražavali spremnost da zaštite njihove živote i imovinu. U Priboj su došli poslije 20 sahata pješačenja preko šuma i brdskih predjela.
U oktobru 1992. godine u kuću Zejne Skorupan u Sjeverinu u 7 sati ujuto upala su tri srpska vojnika i dva policajca. Odmah su je počeli maltretirati i pitali je zašto nije otišla, a kada je ona odgovorila da nema kuda da ode, oni su joj naredili da mora napustiti Sjeverin. Prilikom prelaska na graničnom prelazu Uvac, ponovo su je maltretirali ljudi u srpskim uniformama sa velikim bradama i ponovo je dobila naređenje da se mora iseliti. Nakon toga Zejna je sa snahom otišla u Tursku.
30. oktobra 1992. godine objavljen je izvještaj Tadeuša Mazovjecskog, specijalnog izvjestioca Generalne skupštine UN o ljudskim pravima u bivšoj Jugoslaviji, u kojem je istaknuto da se u oblasti Sandžaka koji se graniči sa BiH primjenjuju klasični oblici etničkog čišćenja
30. oktobra 1992 godine, nakon hapšenja na putu ispod Živinica u Sjeverinu, Milan lukić je saslušan pred istražnim sudijom Savićem Božovićem u Okružnom sudu u Užicu, zbog osnovane sumnje da je izvršio krivično djelo iz čl. 33. st. 3 Zakona o oružju i municiji.
MUP Srbije je 1. novembra 1992. godine saopćio da su dva lica uhapšena u Sjeverinu pod sumnjom da su učestvovali u otmici Sjeverinaca puštena iz zatvora jer nema razloga za njihovo dalje zadržavanje“, stoji u knjizi Džemaila Halilagića.
