Peti april 1992. vodi se kao dan početka opsade glavnog grada Bosne i Hercegovine. Bila je to najduža opsada jednog grada u modernoj historiji i trajala je 44 mjeseca.
Sedam mjeseci prije početka razaranja i ubijanja, Sarajevo je temeljito okruživano artiljerijskim oružjima, kopani su i uređivani rovovi a teren oko grada miniran je u dva kruga.
Prema Istraživačko dokumentacijskom centru (IDC), opsada u Sarajevu uzrokovala je 14.011 žrtava, od čega je 7.808 ljudi ubijeno 1992, a 3.392 sljedeće, 1993. godine, čime je Sarajevo najveće stratište Agresije po ljudskim gubicima. Liječnici glavne bolnice u gradu primali su od pet do petnaest ranjenih žrtava snajpera dnevno. Korpus JNA, s preostalih 20.000 srpskih vojnika, zatvorio je grad u obruč dug 180 kilometara.
U gradu je gotovo četiri godine vladala totalna glad, nije bilo medicinskih sredstava i lijekova.
“Sarajevo će biti karakazan u kojem će izginuti 300.000 muslimana”, rekao je osuđeni zločinac Radovan Karadžić u jednom snimljenom razgovoru sa srpskim pjesnikom Gojkom Đogom, koji se tokom suđenja odslušan u Hagu.
U martu 1992. godine pale su i prve žrtve u Sarajevu. Prvog marta ubijen je “srpski svat” Nikola Gardović. O tom slučaju dosta je pisano. Ubica je osuđen. Osuđeni zločinac Jovan Tintor tvrdio je poslije da su svatovi pred Agresiju korišteni kao način za prebacivanja oružja iz jednog u drugi dio Sarajeva.
Drugog marta ubijena su dvojica Sarajlija, na Trebeviću Ramo Biber, čuvar trebevićke žičare i maloljetni Kenan Demirović u Vogošći.
Ramo Biber bio je radnik GRAS-a. Ubijen je tokom obavljanja redovnih poslova obezbjeđenja trebevićke žičare. Veća grupa nepoznatih naoružanih muškaraca opkolila je stanicu. Bili su u maskirnim uniformama i bijelim kombinezonima.
Ramo i njegov kolega Abdulah Rizvanović iskočili su iz stanice i pojurili kroz šiblje i šumu trasom žičare prema gradu. Za njima su rafalno zapucali. Ramo je poslije pronađen mrtav u blizini žičare.
Tog 2. marta 1992. godine u 17. godini ubijen je i Kenan Demirović. U predvečerje Kenan i njegov rođak Atif bili su na livadi iznad porodične kuće na Kobiljoj Glavi. Iz šume je odjeknula rafalna paljba iz automatske puške. Kenan je ubijen, a Atif ranjen u nogu.
U aprilu je počelo masovno ubijanje građana Sarajeva.
Četvrtog aprila, ubijeno je pet Sarajlija. Troje od njih istog prezimena – Bajramovići. Prema istrazi publiciste Nihada Halilbegovića, sljedećeg dana, 5. aprila 1992. godine, ubijeno je 133 Sarajlija. Tog dana bio je pravi masakr. Jugoslovenska narodna armija i srpske jedinice, posebno snajperisti, kidisali su da pobiju što više nedužnih ljudi. Ubijena su 122 Bošnjaka, sedam Srba, jedan Hrvat i tri osobe drugih nacionalnosti.
Sljedećeg dana 6. aprila je ubijeno 14 Sarajlija. Prema evidenciji, u aprilu je stradalo 336 osoba. Među stradalim je u gradu bilo 246 Bošnjaka, 73 Srba i 14 Hrvata. Od svih stradalih, 222 bili su civili.
U maju su se pojačali napadi Jugoslovenske armije i Vojske Republike Srpske, tako da su bila i veća stradanja. Prema potvrđenim podacima, ubijeno je više od 937 osoba, od toga 620 Bošnjaka, 264 Srba i 53 Hrvata.
Halilbegović je uredno popisao sve žrtve imenom i prezimenom.
Za opsadu Sarajeva, za masovno ubijanje i teror nad građanima Sarajeva, pred Tribunalom su osuđena dva srpska generala Stanislav Galić i Dragomir Milošević. Glavna tužiteljica Tribunala Carla Del Ponte zahtijevala je da se zbog zločina nad Sarajevom u optužnici protiv Miloševića nađe i genocid. No, to je izričito odbijao jedan od tužilaca.
Ni 32 godina od početka opsade pred domaćim pravosuđem u Bosni i Hercegovini nije podignuta niti jedna optužnica za stravično uništavanje grada i ubijanje njegovih stanovnika. Iz Haga je prije nekoliko godina stiglo deset predmeta sa znakom “A” za snajpersko masovno ubijanje Sarajlija. Još su u ladicama. Tvrdi se da su te ladice i u uredima bošnjačkih tužilaca.
