Nakon invazije na Ukrajinu, ako gledamo kroz sport, svijet je ekspresno osudio Rusiju. Automatski su isključeni iz tridesetak sportova od strane krovnih saveza. Najpoznatije je izbacivanje iz fudbala i olimpijskih igara od strane FIFA-e i MOK-a. Vidjeli smo neviđenu kampanju za obustavljanje tog rata i drastične posljedice s kojim se nose Rusija i njen sport.
U februaru 2022. godine obustavljena su takmičenja Rusa u fudbalu, pa su tako klubovi kao „Spartak“ Moskva izbačeni iz Evropske lige, bez obzira na to što ih je čekao susret četvrtfinala, dok su sve reprezentacije izbačene iz kvalifikacija za velika natjecanja.
Početkom ovog mjeseca UEFA je odlučila da malo popusti i dozvoli nastup kadetskim selekcijama Rusije u fudbalu. Ti dječaci uzrasta od 15 do 17 godina nemaju ništa s ratom koji buja u Ukrajini. Međutim, ostali mirotvorci sa Zapada ekspresno su osudili taj potez, nakon čega je ipak odlučeno da Rusija i ovu godinu neće igrati fudbal čak ni u tom uzrastu.
Koliko su samo izričiti u svjetskom sportu, pokazuje i zabrana nastupa ruskim paraolimpijcima na Paraolimpijskim igrama u Pekingu 2022. godine. Čak im je uskraćen nastup pod neutralnom zastavom Međunarodnog olimpijskog komiteta.
Treba napomenuti da je ruskim sportistima zabranjeno nastupati i u tenisu, odbojci, formuli 1, atletici, šahu, gimnastici i brojnim drugim sportovima.
Ne bi se imalo šta zamjeriti glavešinama svjetskog sporta da ne postoji očigledan dupli standard kada je u pitanju invazija na Ukrajinu i genocid u Palestini nad narodom te zemlje.
Osim što niko nije ni pomislio da Izraelu i njihovim sportistima zabrani nastup na nekom takmičenju, za nagradu za masovna ubistva koja izvršavaju, prebačeni su krajem devedesetih godina u svim sportovima u evropska takmičenja. Pod lažnom krinkom da je to zbog njihove sigurnosti, dok je jedina istina da je evropski sport najbogatiji i donosi najviše profita nacionalnim reprezentacijama i klubovima. Nastup u evropskoj Ligi šampiona donosi višestruko više novca nego u azijskoj, kao i nastup na Evropskom prvenstvu u odnosu na Azijski kup.
Licemjerstvo Zapada najviše se ogleda u famoznoj minuti šutnje, kada god Izrael pretrpi neke gubitke, obavezno je odavanje počasti na svim borilištima u svijetu, kao i crne trake na rukama. Za narod Palestine, naročito onaj iz pojasa Gaze i njihovu djecu koju se svakodnevno lišava života, nikad nismo na poznatijim sportskim događajima imali minut šutnje, ma da bi i cijela vječnost tišine bila malo za ono što proživljavaju.
Sličnu situaciju imamo i s Ujgurima i genocidom koji se sprovodi nad njima u Kini. Također bez ikakve minute šutnje i isključivanja iz sportskih takmičenja. Naprotiv, nakon što je Mesut Özil, njemački fudbaler turskog porijekla, skrenuo pažnju na genocid dobio je otkaz u „Arsenalu“, za koji je nastupao i izgubio nekoliko sponzora.
Bilo bi pošteno da sve krovne svjetske organizacije objasne svoje postupke u posljednjih trideset godina. Dok to ne urade, svakom ko je neutralan je jasno da je ubijanje muslimana apsolutno legalno.
Naučivši iz svih poteza, možemo zaključiti da ni SR Jugoslavija (Srbija) ne bi bila izbačena iz sporta tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu, da nije u isto vrijeme bila u ratu i s Hrvatskom.
Možda i Francuska, koja već hapsi ljude zbog pozdrava „es-selamu alejkum“, uvidi svoju priliku i krene stopama Izraela i Kine, pa im se možda i pokloni jedno Svjetsko prvenstvo za herojski čin ubijanja muslimana.