Božić, spomendan rođenja Isusa Krista, koji se slavi 25. decembra, ima mnogo sličnosti sa Saturnalijama, paganskim blagdanima koje su Rimljani slavili u čast Saturna, boga poljoprivrede i žetve, a koji su se izvorno održavali između 17. i 23. decembra, koji se podudara sa zimskim solsticijem, najmračnijim razdobljem u godini, kada Sunce izlazi kasnije i zalazi ranije.
Poljoprivredni radovi su u to vrijeme završili i seljaci i robovi mogli su odmoriti od svakodnevnog rada. Rimljani su, kao što je to slučaj danas na Božić, posjećivali svoju porodicu i prijatelje, razmjenjivali darove i održavali velike javne priredbe. Tokom ovih svetkovina, koje su trajale sedam dana, robovi su uživali veliku slobodu.
Rimljani su 25. decembra slavili i blagdan Natalis Solis Invicti, povezan s rođenjem Apolona. Naime, 15. 25. decembar smatrani su danom zimskog solsticija, a Rimljani su ga nazivali maglom. Kada je Julije Cezar uveo svoj kalendar 45. pr. N.e., 25. decembar se morao nalaziti između 21. i 22. decembra našeg gregorijanskog kalendara. Tako je nastala ideja o 25. decembru kao datumu rođenja Isusa Krista.
Preteče proslave Božića treba staviti u godine između 320. i 353., za vrijeme mandata pape Julija I. koji je odredio da je svečanost Božića 25. decembra, unatoč vjerovanju da je Isus Krist rođen tokom proljeća.
Kasnije, 440. godine, papa Leo Veliki je ustanovio ovaj datum za spomen Rođenja. Gotovo stoljeće kasnije, 529. godine car Justinijan ga je službeno proglasio praznikom Carstva.
Sveto pismo samo ukazuje da se Kristova smrt dogodila tokom jevrejskog Pesaha. S druge strane, prvi prikaz Betlehema, koji je uprizorio Kristovo rođenje, izveo je sveti Franjo Asiški na Badnjak 1223. godine, u špilji blizu mjesta Greccio, u Italiji.
