Kad nije u Visokom, gdje je nedavno proglašen počasnim građaninom, ili na nekom svjetskom turniru, jedan od najboljih svjetskih tenisera uglavnom srbuje.
Kad ne skuplja energiju po piramidama, Đoković pozira s rakijom nazvanom po Draži Mihailoviću.
Kad s Dodikom po Sokocu ne pjeva pjesme Halida Bešlića, onda s teniskom rajom pjeva Marš na Drinu.
Kad ne bježi od plaćanja poreza u Srbiji, nego to radi u rodnom Monacu, onda se predstavlja patriotom i dobrotvorom.
Kad od silnih obaveza ne stigne obilaziti znamenitosti po Srbiji, onda dođe u Andrićgrad da Kusturici kaže kako su Rs i Srbija jedna zemlja.
Kad ne može drukčije ući u neku zemlju, onda krivotvori podatke o tome da je bolovao Covid. Kad nije otvoreni antivakser, onda se zanima alternativnom historijom Srba, čita Deretića i priča da su nebeski narod.
Kad nije ne treningu ili ne bilda mišiće u teretani, onda od Beograda do Tokija bilda srpski nacionalizam.
Može se ovako do ujutro nabrajati, sve sa tri prsta iznad glave i sa slikama ispod četničke zastave u slobodarskoj Australiji, ondje gdje je bista Draži Mihailoviću bila normalna pojava i prije nego što je rehabilitiran u Srbiji, gdje se srbovalo i četnikovalo i prije Deretića.
Ali nije problem u Đokoviću kao još jednom velikosrbinu, ima takvih na milione, što otvorenih što onih koji se između dva rata primire.
Današnji Bošnjaci uglavnom žmire s oba oka na Đokovićevo srbovanje. A oni koji ne žmire, otvoreno ga brane i kažu kako je to folklor ili kako oni u tome ne vide ništa pretjerano sporno – pa Srbin je, vele, i to otvoreno govori, samo drži do svog. Oni ga doživljavaju kao izgubljenog brata, on im je nada, izmaštani prijelaz iz izgubljene Jugoslavije, preko nevolje s državom na koju još nisu svikli, do nečega što bi mogla biti neka nova zajednička ”domovina”, neki Otvoreni Balkan, neki Region, neki umiveni srpski svet. Oni žmire, ne žele vidjeti u Đokoviću klišej – velikosrbin s potencijalom da bude otvoreni četnik, kad god se za to ukaže prilika.
