Do početka rata ova općina je bila jedna od najrazvijenijih u Bosni i Hercegovini. Sa svojih nešto više od 24 000 stanovnika, ova zajednica imala je nekoliko veoma značajnih industrijskih pogona; Remontni zavod, Pilana Bjelašnica, Ingrap...
Na popisu 1991. godine, 63% stanovnika bili su Bošnjaci, dok su Srbi činili 25%. Ipak Srbi su bili znatno zastupljeniji na svim rukovodećim pozicijama; u preduzećima, zdravstvu, obrazovanju, vlasti...
Nakon što je 9. januara 1992.g proglašena tzv. Srpska republika Bosna i Hercegovina, članovi SDS-a predvođeni Ratkom Radićem, naoružavaju Srbe koji žive na prostoru od Mostarskog raskršća do Ivan Sedla.
Tokom rata na području Hadžića nalazilo se nekoliko logora, u kojima je ubijeno preko 250 Bošnjaka, Hrvata, te ostalih.
Bošnjaci te ostali nesrpski stanovnici Hadžića, Binježeva, Žunovnice, Grivića i Drozgometve, bivaju protjerani prema Pazariću i Tarčinu.
Tokom cijelog rata, Srbi su imali kontrolu nad centrom Hadžića, dok su Bošnjaci preko Pazarića i Igmana održavali vezu sa glavnim gradom, te su ove teritorije bile "žile kucavice" za Sarajevo. Hadžići su za sve strane u ratu bili strateški važno mjesto, jer su činili poveznicu prema Igmanu i Bjelašnici, prema Srednjoj Bosni i prema Hercegovini. Patriote ovog kraja su tokom rata uspjele da održe vezu sa Konjicem i Igmanom, iako su neko vrijeme borci 9.brdske brigade imali otvoreni front i sa VRS-om i sa HVO-om. Tokom rata ova brigada je oslobodila i zadržala Košćan, Golo brdo, Stupnik, te je išla diljem Bosne i Hercegovine u oslobađanje.
Potpisivanjem Dejtonskog mirovnog sporazuma, Hadžići su pripali Federaciji Bosne i Hercegovine kao i većina prigradskih i gradskih naselja Sarajeva. Reintegracija općine je izvršena 6. marta 1996. g, kada u prazne Hadžiće ulazi oko 10 hiljada Bošnjaka, sa Federalnom policijom.
