Tokom Opsade Sarajeva od 1992. do 1995. teško je pronaći zločin kojem nisu bili izloženi građani od srpskog agresora. Jedan od tih zločina bio je sistematsko rušenje urbanog područja, poznatije kao urbicid. Usko vezan uz urbicid jeste i kulturocid, uništavanje ideološki neprihvatljive kulture za izvršioca. Vojsci Rs nijedan od tih dvaju pojmova nije stran, pa tako imamo dva primjera klasičnog uništavanja duha i skrnavljenje historije jednog grada.
FK „Sarajevo“, FK „Željezničar“ i KK „Bosna“ najveći su sportski ponosi grada Sarajeva. Dok smo svjedočili poznatom uništavanju KK „Bosna“ od domaćeg izdajnika na direktorskoj poziciji od 2003. do 2007, manje je poznata krađa identiteta dvaju najvećih fudbalskih klubova u Bosni i Hercegovini tokom agresije na tu državu.
Okupacija sarajevskog naselja Grbavica najteži je period za Fudbalski klub „Željezničar“. Klub je protjeran sa stadiona Grbavica i, kako to nije bilo dovoljno, srpski agresori, potpomognuti s nekoliko domaćih izdajnika do jučer bliskih klubu, 1993. osnivaju FK „Željezničar Srpsko Sarajevo“. Dovoljno je reći kako je grb krasio broj 1921, što je godina osnivanja pravog sarajevskog „Željezničara“. Tokom rata je klub redovno igrao prijateljske utakmice s klubovima iz Srbije i Crne Gore. „Crvena Zvezda“, „Partizan“, „Sutjeska“, Nikšić, i „Budućnost“, Podgorica, odigrali su po nekoliko utakmica protiv nelegalnog „Željezničara“ i tako učestvovali u zločinu.
Uvidjevši neizbježan poraz u glavnom gradu, u znak bunta, zločinci su zapalili stadion Grbavica. Nakon Dejtonskog sporazuma i reintegracije Grbavice, nelegalni klub seli u Istočno Sarajevo, gdje bilježi katastrofalne rezultate i ispada u najniži rang fudbala Rs-a.
Jovan Tintor, osuđen za ratne zločine nad Bošnjacima u Vogošći, dobio je inspiraciju da ukrade i gradskog rivala. Pa je tako 1994. osnovan Fudbalski klub „Sarajevo Vogošća“. Često je u narednom periodu mijenjao ime, pa se još nazivao FK „Srpsko Sarajevo“ , FK „Sarajevo Srpsko Sarajevo“ i FK „Sarajevo Srpska Vogošća“. Grb je krasila trobojka i ćiriličnim pismom napisano ime kluba.
Da zločin i apsurd bude veći, Tintor je 1996. planirao veliku proslavu 50 godina kluba, prisvojivši i tradiciju velikana kojem su već ukrali ime. Srećom, reintegracijom Vogošće, u tome je zaustavljen. Klub je selio na Pale, pa čak i u Višegrad. Naravno, na kraju se skrasio u Istočnom Sarajevu.
Kao i lažni „Željezničar“, i Tintorovo lažno „Sarajevo“ bilježilo je katastrofalne rezultate. Dva kluba su na kraju fuzionisali i osnovali FK „Slavija Istočno Sarajevo“.
Zanimljivo je da ni taj klub tu ne pripada. Slavija je osnovana 1908. godine u Sarajevu, dugo je bila veliki rival sa SAŠK „Napretkom“. Tadašnja Slavija je igrala na stadionima na Čengić-Vili i kasnije na Marindvoru. Gradom su tada vladala četiri kluba. SAŠK s hrvatskim, „Đerzelez“ s bošnjačkim, „Slavija“ sa srpskim i „Makabi“ s jevrejskim prefiksom. 1945. svim je klubovima Komunistička partija Jugoslavije zabranila rad.
Neuspješnom krađom dva sarajevska velikana 1996. u Istočnom Sarajevu, zbog manjka sportskih dešavanja, osniva se „Slavija“. Kao godina osnivanja navedena je 1908. godina, također, i ovaj se klub poziva na historiju i tradiciju onog sarajevskog s istim imenom. Zbog neupućenosti javnosti, ovaj pokušaj bio je koliko-toliko uspješan. „Slavija“ je nastupala godinama u Premijer ligi Bosne i Hercegovine i predstavljala je u evropskim takmičenjima.
Danas je klub u prvoj ligi Rs, drugom rangu takmičenja. Ako uzmemo u obzir da je „Slavija“ vremenom dobila istoimene klubove i u drugim sportovima, pa tako u Istočnom Sarajevu danas saobraćaju i košarkaški, karate, odbojkaški i drugi klubovi. RTRS je 2018. godine izvještavao o proslavi 110 godina bogate tradicije „Slavije“.
Za kraj, bez mnogo objašnjavanja, dovoljan će biti citat koji je interpretirao Admir Glamočak u filmu Gori vatra.
„Srpska opština, srpska šuma, srpsko drvo, ptica Srpkinja, riba Srpkinja, maca Srpkinja, srpska noga, srpski breakdance. Srpski traktor ore srpsku njivu ponad srpskog brda na srpskoj zemlji i srpski vazduh...“
