Trenutno je aktuelna jedna optužnica za zločine na prostoru općine Ilidža, mada se na haškoj listi nalaze imena devetorice osumnjičenih za zločine na njenom teritoriju.

Za ratne zločine na području općine Ilidža osuđeni su i predsjednik RS-a Radovan Karadžić (doživotni zatvor), potpredsjednica Biljana Plavšić (11 godina), predsjednik Narodne skupštine Momčilo Krajišnik (20 godina) i komandant VRS-a Ratko Mladić (prvostepeno osuđen na doživotni zatvor).

Pripreme za etničko čišćenje, metode kojima je ono izvršeno i položaj stanovništva bošnjačke i hrvatske nacionalnosti u okupiranom dijelu općine Ilidža podrobno su opisani u presudama Radovanu Karadžiću i Momčilu Krajišniku. Tako u tački 2124. presude Radovanu Karadžiću, između ostalog, stoji: “U martu i aprilu 1992. srpske snage su oružje zaplijenjeno iz MUP-ovih skladišta podijelile civilima bosanskim Srbima i pripadnicima srpskog TO. Bosanski Srbi na Ilidži također su se naoružali oružjem iz skladišta JNA.”

Tačka 552. presude Momčilu Krajišniku kaže: “Početkom marta 1992., nakon što su otpušteni policajci Muslimani, formiran je srpski SJB. U aprilu i maju 1992. u opštinu Ilidža došle su razne paravojne formacije, uključujući grupu Baneta Gavrilovića, Bokanovu grupu, 'četnike' iz Zvornika i arkanovce. Krizni štab Ilidža sarađivao je s nekima od tih grupa. Nakon osnivanja VRS-a, dio paravojske je ostao na Ilidži i pomagao snagama VRS-a i MUP-a.”

Tačka 553. presude Krajišniku govori: “Krajem aprila 1992. teška artiljerija, raketni bacači, protivavionski topovi i tenkovi JNA, po naređenju potpukovnika Tadije Manojlovića, svakodnevno su gađali mete u Sarajevu, između ostalog, u četvrtima Butmir i Hrasnica u opštini Ilidža. U tim napadima učestvovao je i srpski SJB. Početkom maja 1992. Ilidža je već bila pod kontrolom srpskih snaga.”

Tačka 554. iste presude: “Srpske vlasti su 1992. u opštini Ilidža civile pretežno hrvatske i muslimanske nacionalnosti držale zatočene u sljedećih deset zatočeničkih centara: u staroj zgradi Doma zdravlja, u kampu Lužani, u zgradi Kulturno-sportskog centra, u skladištu 'Energoinvesta', u bolnici 'Kasindol', u Osnovnoj školi '27. juli', u Grafičkoj školi, u obdaništu, u SJB Ilidža i u kasarni Blažuj...”

U tački 555. presude Momčilu Krajišnik piše: “Zbog represivnih mjera koje su bile poduzimane protiv njih, mnogi Muslimani su pobjegli i odselili iz te opštine. Ratni načelnik SJB-a Ilidža Tomislav Kovač je jednom prilikom rekao da su civilne vlasti proglasile opštu politiku progona muslimana sa Ilidže. Dana 25. juna 1992. predsjednik Kriznog štaba Ilidža Nedjeljko Prstojević razgovarao je sa lokalnim funkcionerom Radetom Ristićem o situaciji na području Kasindola. Nakon što je čuo da Srbi drže zauzete položaje, Prstojević je Ristiću rekao: 'Dobro, ali nek to se drži čvrsto i nek se potare to sve, ovako molim te. (...) Što je muslimansko sve potrati. (...) Ni jednog muslimana neću da vidim tamo živog koji je borbeno sposoban.' On je nadalje ovlastio Ristića da stanove muslimana na tom području dadne Srbima koji su učestvovali u borbama, rekavši da je odštampao potrebne formulare za prijenos vlasništva, kao i da su tog dana vlasti na Ilidži već ispunile 30 takvih formulara za stanove na području Nedžarića, istočno od Ilidže.”

U 2164. tački presude Radovanu Karadžiću, između ostalog, stoji: “Prstojević je 4. aprila 1993. donio odluku kojom se Muslimanima i Hrvatima sa Ilidže zabranjuje povratak, navodno iz razloga bezbjednosti, osim uz pismeno odobrenje nadležnog organa.”

U tački 2165. sudsko vijeće Haškog tribunala konstatira da su nesrbi bili prisiljeni da napuste dijelove Ilidže koje su kontrolirali Srbi.

Kao direktni izvršilac ratnih zločina na području općine Ilidža, Borislav Berjan osuđen je na 7 godina zatvora. U presudi se navodi da je od aprila 1992. do kraja 1993. godine Berjan lično učestvovao u naoružavanju srpskog stanovništva u naselju Doglodi, od kojih je formirao oružanu formaciju, te kao komandir čete lično izdavao naredbe i sam učestvovao u hapšenju, protjerivanju, mučenju i pljački nesrpskog stanovništva u ilidžanskim naseljima Doglodi i Bare. Ta je jedinica pod njegovom kontrolom vršila likvidacije civila i ratnih zarobljenika. Prilikom napada na Doglode i Bare zarobljeno je dvadesetak civila, jedan pripadnik ARBiH koji je bio na dopustu i četiri pripadnika rezervnog sastava MUP-a RBiH. Odmah su ih tako surovo pretukli da je jedan rezervni policajac podlegao batinama. Ostali su zatočeni tri mjeseca i premlaćivani, a onda su razmijenjeni. Civili su zadržani desetak dana i pušteni kući, da bi im Borislav Berjan naredio da moraju napustiti Doglode i Bare, preseliti se u Kiseljak i ostaviti svu imovinu koju su on i njegovi vojnici opljačkali. Lično je pretresao jednu kuću dok su njegovi vojnici zlostavljali ukućane, a dvojicu braće iz te porodice odveli su u logor u Rajlovac, od kada im se gubi svaki trag. Tokom napada na Doglode njegovi vojnici ubili su dvije žene.

U ilidžanskom naselju Bare vojnici podređeni Borislavu Berjanu izveli su četrdesetak civila hrvatske nacionalnosti koji su se krili u jednoj kući, razdvojili muškarce i pretukli ih, a trojicu ubili. Iz jedne kuće istjerali su cijelu porodicu i maltretirali ih, a jedan je član odveden i otad mu se gubi svaki trag. Prilikom ovih napada Berjan je izdavao naredbe svojim vojnicima da blokiraju kuće najimućnijih Hrvata, ukućane bi protjerao za Kiseljak, a imovinu prisvojio, da bi nakon završetka etničkog čišćenja njihovu imovinu lično podijelio srpskom stanovništvu. Ostale su vozilima odvezli u Kiseljak, a njihovu imovinu opljačkali. Berjan je vršio strogu kontrolu kretanja nesrpskog stanovništva u Doglodima i Barama i okolnim naseljima i niko nije mogao da se kreće bez potvrde koju bi on lično izdao. Presuda je pravosnažna od 5. marta 2008. godine.

Ranko Boljak priznao je krivicu. Osuđen je na 3 godine. Kao pripadnik VRS-a, 9. maja 1992. godine, s drugim pripadnicima VRS-a, na Ilidži je zaustavio najavljeni konvoj koji je iz opkoljenog Sarajeva prevozio civile, uglavnom žene i djecu, te lično izdvojio nekoliko vozača. Od jednog je uzeo novac, drugog je oborio i prijetio da će ga zaklati, a trećeg više puta udario, a onda ih je zatvorio u kamion-hladnjaču, pa su, uslijed nedostatka zraka, izgubili svijest. Narednog dana Boljak i još jedan vojnik ušli su u kamion-hladnjaču i tukli jednog od zatočenih šofera. Nakon tri dana, sproveo ih je do Policijske stanice na Ilidži, gdje su zatočeni s drugim civilima nesrpske nacionalnosti. Ostali su zatvoreni oko 20 dana, a on je više puta dolazio i tukao ih.

Krajem januara ili početkom februara 1993. godine Boljak je iz logora “Planjina kuća” u Semizovcu, u općini Vogošća, izdvojio desetak logoraša-civila i natjerao ih da uđu u autobus. Tokom vožnje ih je maltretirao, a dvojicu je tukao. Zatvoreni su u Policijsku stanicu Ilidža, odakle ih je povremeno odvodio na kopanje rovova. U jesen 1993. godine, s još dvojicom vojnika, došao je u stan na Ilidži i jednog člana porodice oborio na pod i stavio mu nož pod grlo prijeteći da će ga ubiti, ali njegova supruga je uspjela dozvati komšije i oni su zaštitili supružnike. Kazna Ranku Boljaku izrečena je 11. jula 2012. godine.

Tužilaštvo BiH posljednjih je dana 2020. godine podiglo optužnicu protiv Branislava Gavrilovića zvanog Brne, kojeg tačka 552. presude Momčilu Krajišniku spominje kao vođu jedne od paravojnih grupa. Optužnica ga tereti da je, u svojstvu komandanta vojne formacije “Brnetovi četnici”, koja je djelovala u sastavu Prve igmanske brigade VRS-a, početkom oktobra 1992. godine prilikom napada na Otes naredio da se predaju civili koji su se sklonili u jednu garažu. Tada je jedan pripadnik njegove jedinice, kako stoji u optužnici, ustrijelio teško ranjenog Harisa Merzića, studenta medicine koji je radio u ambulanti u Otesu, a da je sve to Gavrilović mirno posmatrao. Branislav Gavrilović zvani Brne, rođen u Sarajevu 1964. godine, a nastanjen u Beogradu, optužen je i da je u ljeto 1993, kada je zarobljeno više vojnika ARBiH na Golom brdu, učestvovao u njihovom maltretiranju, a da je jednog ubio te da je pripadnicima svoje jedinice naredio da ubiju još dvojicu, dok su jednog zarobljenika nakon maltretiranja odveli u zatvor u Kulu. Za ovaj drugi zločin je Fond za humanitarno pravo iz Beograda 31. januara 2017. podnio prijavu Tužilaštvu za ratne zločine Republike Srbije, i to protiv Miroslava Škorića i još pet identificiranih i nekoliko neidentificiranih pripadnika VRS-a. U toj prijavi piše: “Nakon osvajanja Golog brda 17. jula 1993. pripadnici Interventne čete Igmanske brigade VRS-a, predvođeni Miroslavom Škorićem, zarobili su četvoricu pripadnika ARBiH, koja su se nalazila u dva bunkera. Roberta Kahrimanovića su odmah ubili, a trojicu preostalih odveli u podnožje Igmana prema Blažuju, gdje ih je sačekao komandir Interventne čete Branislav Gavrilović, koji je naredio da ubiju dvojicu zarobljenika – Živka Krajišnika i Rusmira Hamalukića. Četvrti zarobljenik Perica Koblar odveden je u sjedište vojne policije u Blažuju i predat pripadnicima VRS-a. Koblar je bio sedam dana zatočen u Blažuju i nad njim je svakodnevno vršena tortura, a onda je pušten. Perica Koblar je dva dana svjedočio u Hagu protiv Vojsilava Šešelja (10. i 11. juni 2017.).”

Na haškoj listi, u kategoriji A, kao osumnjičeni da su počinili zločine na Ilidži nalaze se: Zoran Kezunović, Neđeljko Prstojević i Vitomir Knežević, rođen 24. augusta 1963. Mediji su u oktobru 2004. javili da su Zoran Kezunović (34) iz Vojkovića i Dragan Divljan zvani Kule (33) iz Trnova poginuli u eksploziji bombe u diskoteci “Girdos” u Lukavici pored Sarajeva, gdje je Kezunović radio na obezbjeđenju. Neđeljko Prstojević bio je predsjednik Kriznog štaba Srpske opštine Ilidža. Svjedočio je na suđenju Radovanu Karadžiću, kada je tužilaštvo pustilo presretnuti razgovor u kojem je s Karadžićem razgovarao o podjeli Sarajeva.

U kategoriji B Haškog tribunala jesu Žarko Vidić i Miroslav Adamović, u kategoriji C Mladenko Delipara i Živko Matić, sin Rankov i Milkin, rođen u Kasindolu, dok su u kategoriji E Davor Drašković i Dalibor Bilić, sin Perin, rođen 16. marta 1976.

Duško Džajić oslobođen je pred Kantonalnim sudom u Sarajevu optužbe da je kao pripadnik SJB Ilidža u novembru 1995. naredio jednoj osobi hrvatske nacionalnosti da napusti svoj stan, pri čemu ga je udario i odveo na liniju razdvajanja i predao jednom vojniku VRS-a koji mu je naredio da krene prema položajima HVO-a, a da je Džajić nakon toga uselio u njegov stan. Prvostepenom presudom od 3. decembra 2012. bio je osuđen na 1 godinu i 6 mjeseci, ali ga je Vrhovni sud presudom od 12. septembra 2013. oslobodio svih optužbi.