“Antifašisti” – Svi koji vole nositi na majicama lik Che Guevare (npr. Vojin Mijatović), pošto se takvom majicom praštaju prethodni grijesi. Također, svi oni koji na uličnim demonstracijama vole nositi transparente s likom sarajevskog mitskog Valtera, svi koji iz raznoraznih razloga nosaju krvavo crveni pentagram bilo na majicama, kapama, bluzama, a nazivaju ga umilnim nazivom petokraka. Svi koji su urbana gradska raja, a muzički ukus im je određen gradskim ritmovima, ponekad se ukažu kao alternativci, ponekad kao konzumenti sevdalinke, a nije isključeno da se pojave na koncertu klasične glazbe ne bi li pokazali da su poklonici uzdizanja do stepena visoke kulture. No, zanimljivo je da njihovo profinjeno filharmonijsko uho podnosi i izlazak u turbo-folk klub, a nije im strano ni igranje seoskih igara, recimo, kozaračko kolo u centru Sarajeva usred dana, ili redovno gledanje šumadijskog TV festivala “Zvezde Granda”. U međuvremenu ih možete vidjeti po sarajevskoj špici, došaptavaju se, zabavljaju se poslovnim štelama i prebiru ko je kome daidža, a ko kome ljubavnica, osnivaju i mijenjaju partije kao da su papuče, lijepe etikete po čelenkama prebirući ko je ko u šeherskom univerzumu. Ako su članovi SDP-a i Naše stranke, po automatizmu pripadaju antifašističkom klubu. Smatraju se uzorkom urbanosti i moderniteta, ne kao oni tamo..., oni drugi, oni koji su papci i seljaci.

“Fašisti” – To su svi oni kojima smeta sarajevska prodaja zidnih kalendara s dvanaest poza Josipa Broza Tita, svi oni koji kažu nešto loše o SFRJ, svi kojima smetaju oznake JNA u javnosti, trobojke, crvene petokrake, svi kojima smeta višegodišnje repriziranje filmova i serija kao što su Valter brani Sarajevo, Bolji život, Bitka na Neretvi na nekim sarajevskim televizijama, svi oni kojima smetaju suveniri s likom Bate Živojinovića na Baščaršiji, svi koji pričaju o događajima u Bosni i na Balkanu između 1992. i 1995. godine više nego o Drugom svjetskom ratu i više nego o razdoblju u Jugoslaviji od 1945. godine do 1990, svi koji su religiozni i svi koji ne podržavaju homoseksualne brakove i javne manifestacije homoseksualizma, te svi oni koji podsjećaju na činjenice o legalnom kažnjavanju javne homoseksualnosti u Titovoj SFRJ. Usput, i oni koji primjećuju polupismenost u dijelu natpisa na spomeniku “Vječna vatra”, oni koji primjećuju da je tamo naveden pogrešan datum oslobođenja Sarajeva iz 1945. godine, te oni koji se naglas pitaju zašto je vječna vatra drugi naziv za džehenem. Također, i svi oni koji se usude smatrati da postoji antifašizam izvan komunizma, a pogotovo izvan titoizma. Nadalje, svi oni koji su malo više Bošnjaci, a malo manje građani regije. Svi oni koji se imenuju Bošnjacima, a usude se javno i bez kompleksa manje vrijednosti iznositi svoja nacionalna opredjeljenja. Ako su pritom javno deklarirani glasači SDA, tada im se uz fašizam nalijepi i “epitet” terorizma.

“Ivo Andrić” – Polubožanstvo u čiju se moralnu prošlost ne smije sumnjati, osim ako se drugačije naredi, zapravo odredi.

“Bosanac i Hercegovac” – Pripadnost nečemu što bi trebala biti nacionalnost svih građana Bosne i Hercegovine, ali pošto takvo nešto ne postoji ni u malom mozgu Hrvata i Srba, uglavnom se odnosi na one Bošnjake koji vole prebivati u nacionalno fluidnim i eteričnim prostorima, odnosno bježati od samih sebe. To nešto nije ni etnija ni nacija ni narod jer te pojmove koriste klerofašističke stranke s kojima se fina “gracka raja” ne slaže. Ova artificijelna nacionalnost ne služi da se nameće, recimo, s onima koji su i Srbi i Bosanci istovremeno (npr. Vojin Mijatović), ili Hrvati i Bosanci istovremeno (npr. Željko Komšić), nego da se pojasni onim Bošnjacima koji su istodobno i Bosanci da tako ne može, nego da mogu biti samo jedno od to dvoje. Ne d'o Bog nikome da se predstavi kao Bošnjak jer to je nešto nazadno i seljačko, nešto džamijsko. Biti Bosanac i Hercegovac znači biti prihvaćen kao simpatičan, šarmantan i veseo. Jedan od raje. Ustvari, jedan od onih koje su Hrvati i Srbi opjevali u svojim vicevima.

“Ateisti” – Bosanski i regionalni ateisti gade se obilježavanja religijske prakse i smatraju da je to nešto što mora biti “strogo unutar četiri zida”. Gadljivi su im “primitivni srednjovjekovni običaji”, bili oni crkveni ili džamijski. No, začudo, ipak doživljavaju momente epifanije – vole na Božić da odu pred Sarajevsku katedralu da opale selfi i pohvale se na društvenim mrežama da su multikulturalni. Inače, “operirani” su od običaja i praznika, “slobodni” su od iracionalnih vjerskih učenja. Ipak, vole pratiti trendove pa slave gregorijansku Novu godinu, Valentinovo, ponekad boje jaja za Uskrs, obavezno kite bor, obilježavaju Noć vještica, a da ne ispadne kako najviše forsiraju američke ili zapadnjačke tekovine, usvojili su također i 25. maj (rođenje Tita), 29. novembar (Dan bivše republike), a Prvi maj slave kao dan nerada i slobodnog ostavljanja smeća u prirodi nakon roštiljanja. Smatraju da je 6. april rođenje Sarajeva, odnosno da na taj datum 1945. počinje historija Bosne i Hercegovine. Neformalno i neslužbeno 6. aprilu tepaju kao “Valterovom danu”. U gotovo istu kategoriju i definiciju kao i domaći ateisti spadaju i bosanski sekularisti. Zajedničku smetnju društvenom razvoju i jednih i drugih predstavlja javno ispoljavanje tradicionalnih duhovnih i religijskih običaja i praznika i bilo kakvih folklornih obilježja. Posebno im smetaju djevojke i žene pod hidžabima te javna upotreba arapskih harfova, također i rijetko istaknuti kratki kur’anski citati na plakatima, čime se usporava razvoj urbane “liberalne” kulture ateista i sekularista.

“Agnostici” – Trendovski termin za sarajevske ateiste kojima je dosadio ateizam, ali i dalje žele ostati cool i moderni, pa je prelazak u agnostike više olakšavajuća društvena okolnost nego suštinska promjena.

“Regija” – Težnja i čežnja u političkom smislu, ono čemu se stremi. Zamjena za nekadašnju kovanicu “jugofuturizam”, što je bila nadogradnja za “jugonostalgiju”.

 “Papci” – Svi koji su iz Istočne Bosne, Sandžaka, Hercegovine, Bosanske krajine, naročito od 1992. godine do danas. Nezvanično, tu se ubrajaju i oni iz istih krajeva čija su tijela nađena u Drini, Sani te brojnim masovnim grobnicama.

“Naša stranka” – U prijevodu: “Njihova stranka”.

“Narod i pravda” – Najbliža rodbina “Njihove stranke”. Poželjna doza nacionalista. Fašisti koji su doživjeli katarzu. Nešto kao liječeni alkoholičari i narkomani koji trebaju poslužiti da se ostatak opijene mase izvede na put političke trezvenosti.

“Bot” – Čovjek s imenom i prezimenom koji se usuđuje misliti svojom glavom i ima nešto pohvalno reći o SDA.

“Bakir Izetbegović” – Kriv je i za ono za što sigurno nije kriv. Sve se dogovorio s Čovićem i Dodikom. Po svaku cijenu treba ga mrziti.

“Dragan Čović” – Njegova krivica pripisuje se Bakiru Izetbegoviću.

“Milorad Dodik” – Njegova krivica pripisuje se Bakiru Izetbegoviću.

“Irma Baralija” – Osobno ime i prezime mlade majke koja u visokom stupnju trudnoće ispija alkoholna pića i slavi pobjedu nad nacionalističkim mitovima bošnjačke borbe.

“Nermin Nikšić” – Osoba koja pokazuje kako se može biti brat sa svima koji su obrijani i koji ne nose kratke nogavice, znači bermude i šorcevi ne dolaze u obzir dok se drugačije ne naredi. Brade su dozvoljene ako je dotični brat ateista, neokomunista, umjetnik koji se etnonacionalno izjašnjava kao Bosanac i Hercegovac i da u džamiju (koja treba postati muzej) ulazi samo kao turista ili turistički vodič. Nije obavezno da bude član SDP-a.

“Vojin Mijatović” – SDP-ovac iz Republike srpske koji je nekad bio SNSD-ovac, koji negira genocid nad Bošnjacima, koji bi klao bošnjačke političare iz Srebrenice, ali posve je prihvatljiv kao dokaz naše multikulturalnosti.

“Dragan Bursać” – Bivši vojnik VRS-a koji je prošao katarzu, a njegovi patetični ispadi koje naziva publicistikom sveto su pismo. Kliče mu se kada udara po velikosrpskoj politici i piše o genocidu nad Bošnjacima, a još više mu se kliče kada razotkriva “mitove bošnjačke borbe”.

“Srđan Puhalo” – Nešto poput Dragana Bursaća, ali piše puno kraće tekstove od njega – uglavnom na Twitteru.

“Aljoša Čampara” – Višestanični organizam.

“Ivana Marić” – Zavisna politička analitičarka.

“Haris Pašović” – Kulturni guru i ideolog FGR establišmenta. Prvosveštenik Fine Gradske Raje.

“Dino Mustafić” – Badžo Harisa Pašovića.