Strani mediji čine sve da sakriju, sada već opipljivu, paniku “ujedinjene” opozicije. Štampanje “anketa” koje nisu ništa drugo do manipulacije percepcijom i uvodnika za koje je teško naći pristojnu reč se razbija o realnost masovnih predizbornih mitinga u organizaciji AK partije i/ili Narodnog saveza na kojima nastupa predsjednik Erdoğan.

Kako predizborne kampanje ulaze u finiš – Erdoğan drži impresivna tri mitinga dnevno pokazujući top formu, razočaravši šljam koji je seirio i širio lažne vijesti o njegovim “zdravstvenim problemima” – tako činjenica da mitinzi Narodne alijanse kako brojnošću, tako atmosferom i energijom prevazilazi sve što tzv. sto za šestoro ili sedmoro ili nepoznat broj stolica, može da iscedi iz sebe i svojih pristalica.

Paradoks koji je očigledan od opozicionog mitinga u Izmiru (30. aprila), a isto se ponovilo i u Istanbulu (6.maja), jeste da Nacionalni savez nije u stanju da dostigne brojke prisutnih pristalica (a ni atmosferu) predizbornih mitinga Muharrema İncea u kampanji 2018. E sad, za atmosferu je jasno, Muharrem je (bio) talentovani i dinamični klovn, dok je lider anti-Erdoğan koalicije i Republikanske narodne partije (CHP) Kemal Kılıçdaroğlu (klovn u jednom sasvim drugom smislu) glede karizme beraber sa nogom od stolice (tog famoznog stola). No, važniji i mnogo indikativniji je manjak brojeva koje je İnce postizao pre pet godina, kada koalicija nije bila ni tako brojna niti tako našpanovana.

Drugi paradoks, koji je zabilježio Abdulkadir Selvi kolumnista Hürriyeta, je da je Kılıçdaroğlu na oba pomenuta mitinga držao najkraće govore – u Izmiru 18 minuta, nasuprot 27 minuta Ahmeta Davutoğlua, a u Istanbulu svega 13 minuta naspram Ekrem İmamoğluovih 28. “Međutim, druga imena su trebala održati kurtoazni govor i dovesti Kılıçdaroğlua u prvi plan. Ali oni su se nastupali i zasjenili Kılıçdaroğlua. Nije li Kılıçdaroğlu, koji je inače predsjednički kandidat, morao održati najduži govor? Mislim, zar Kılıçdaroğlu nije bio glavni na ovom skupu? Nisu li ovi skupovi organizovani da bi se Kılıçdaroğlu izabrao za predsjednika?” piše Selvi, dodavši: “Nedosljednost teksture, koja se odrazila na poslaničke liste (na primjer, gulenista na CHP listi u Ankari, individua koja je vređala Atatürka u Izmiru i slični dragulji, moja primjedba), pokazala se i na skupovima.”

Erdoğanov miting u Izmiru koji još uvijek, opravdano ili ne, ima reputaciju CHP “tvrđave” ili “tvrđave” bijelih Turaka, je 29. aprila iznenadio sve, kako po masovnosti pristalica, tako po atmosferi. To je bio prvi njegov nastup koji nije bio preko video linka nakon (nepotrebno reći) prenaduvane “zdravstvene krize” i kao što već rekoh pokazao se u top formi. “Postoji magičan odnos između Erdogana i masa,” pisao je Abdulkadir Selvi u Hürriyetu. Istine radi to je napisao o mitingu u Ankari koji se desio sledećeg dana (nedelja, 30. april) ali podjednako važi i za onaj u Izmiru, odnosno gde god se pojavi. To je jednostavno činjenica, skoro opipljiva činjenica koje smo svesni svi koji smo ikad imali prilike prisustvovati njegovim nastupima.

Upravo ta “magija” izmirskog mitinga, odnosno početak finiša kampanje sa mnogo zakazanih predizbornih skupova, je bacila opoziciju u (duboku) paniku. Treba uložiti ogroman napor da se “ne primijeti” razlika. Razlika u harizmi, razlika u atmosferi, razlika u brojnosti.

U čemu se ogleda panika? Prije svega u nedosljednosti, diskursu koji se menja na dnevnoj bazi, geopolitičkim vratolomijama, drugim rečima desperatnom pokušaju Kılıçdaroğluovog tima da pronađe nešto, bilo šta, što će zagrejati, uzbuditi biračko tijelo van aritmetičke sume partija saveznica, sa naročitom pažnjom na mlade.

Inkoherentnost politike, nedostatak bilo kakvih rešenja pokušava nadomestiti kampanjom na društvenim mrežama praveći “kuhinjske” video klipove u kojima predstavlja “nove” ideje. “Više nije jasno da li se radi o izbornoj strategiji ili nametnutoj agendi. Kemal Kılıçdaroğlu, predsjednički kandidat koalicije sedam stranaka, odmah priprema video kad god zapne,” piše Mahmut Övür za Sabah.

A ideje ili bolje “ideje”? Kada je Övür ovo pisao video klipom aktuelizirana ideja je bila osnivanje centra za istraživanje svemira i aeronautiku baš “slučajno” na prostoru na kome je peti Teknofest (najveći aeronautički i tehnološki festival na svjetu) bio u toku – Aerodromu Atatürk. Kako? Dajući ga američkoj korporaciji Sierra Nevada. Zašto baš Sierra Nevada korporaciji? Zato što su vlasnici Amerikanci turskog porijekla. Kada je postalo jasno da je ta korporacija duboko u krevetu sa svim američkim odbrambenim i obaveštajnim agencijama, te bi saradnja na tako osetljivom području bila na neki način izdaja nacionalnih interesa tema je “zaboravljena”. Osim toga Türkiye već poseduje istraživačku i proizvodnu infrastrukturu za svemir i aeronautiku.

Trenutno aktuelna tema je Kılıçdaroğluov (naprasni?) “životni san”. Uključenje Türkiye u novi put svile. Komičnost cele stvari je teško pojmiti / opisati. Naročito što je došla nakon nastupa Binalia Yıldırıma na jednom TV programu gde je u detalje objasnio dokle se već došlo na povezivanju Türkiye sa centralnom Azijom i Kinom. Osim što ilustruje potpunu neobaveštenost (baš kao i prethodni primjer) o turskoj stvarnosti i dokle se stiglo, “prezentacija životnog sna”, koja je na nivou lošeg srednjoškolskog rada, je ilustracija podcenjivanja glasača.

Možda sa pravom podcenjuje svoje glasače, koji su intravenozno povezani na dezinformacione kanalizacije poput Halk TV-a. Oni zaista ne moraju znati ništa o ostvarenim megaprojektima. Međutim, u tekstu o Erdoğanovom mega mitingu u nedelju 7. maja Övür piše: “Vrijedilo je vidjeti uzbuđenje ljudi svih generacija i svih uzrasta na terenu. Svi su svjesni šta je urađeno, šta je obećano i ko je s kim.

Postoji svijest o još jednoj stvari: Masa također vidi kako je AK partija promijenila lice Türkiye za 21 godinu, kako je napravila ogromnu transformaciju od industrije do nacionalne odbrane, od kulturnih centara do transporta, ali ono što shvata je da je povratila samopouzdanje koje je izgubila.” Da, svijest o tome šta je urađeno i samopouzdanje, koje i sam često pominjem kao najveću (nematerijalnu) promjenu, je ta razlika.

Simbolika da se do sada najveći miting u historiji sa zvaničnim brojem prisutnih od milion i sedamsto hiljada (mada znam neke koji nisu stigli zbog saobraćajne gužve) održao upravo na Aerodromu Atatürk (koji je sada dijelomično nacionalni park) je višeslojna. Kao prvo to je odgovor na “Kılıçdaroğluovu ideju”, koja je u suštini uperena protiv Teknofesta i Baykar kompanije kao rodonačelnika festivala. No, to je istovremeno mjesto na koje je Erdoğan sleteo u sitne sate 16. jula u toku gulenističkog puča i istovremeno mjesto gde su pučisti te noći razmaknuli tenkove i oklopna vozila da bi propustili Kılıçdaroğlua, kako bi mogao gledati puč na TV-u u kući predsjednika općine Bakırköy u papučama uz kahvicu. Retrospektivno... mjesto gde je izdaja bila očigledna.

“U određenom smislu, vidio sam duh Yenikapıja, koji je okupio milione 7. avgusta 2016. protiv puča i pokušaja invazije od 15. jula,” piše Mahmut Övür – utisak koji sam i ja, ovoga puta na žalost samo sa ekrana, a 7. avgusta 2016. na mitingu, stekao. “Mobilizacija naroda, koji vidi sebe i svoju zemlju u opasnosti”, piše İhsan Aktaş, vlasnik agencije za istraživanje javnog mnjenja Genar (jedne od retkih koje ne manipuliraju percepcijom). “Opozicija je uglavnom prihvatila argumente neprijatelja Türkiye o pitanjima sigurnosti na koja je narod osjetljiv.

Zabrinutost da će svi dobici, posebno demokratska i politička prava, uključujući slobodu vjeroispovijesti i savjesti, biti uništeni CHP mentalitetom.

Arogantno i nepošteno izveštavanje strane štampe izražavanjem velikog neprijateljstva prema Türkiye kao i neprijateljstva prema Erdoganu.

HDP (Demokratska partija naroda – produžena ruka terorističke PKK, moja napomena) je već počeo da prijeti opoziciji i daju radikalne izjave poput autonomije i oslobađanja zatočenih terorista,” objašnjava Aktaş istanbulski miting.

“Već su počeli valjati se u blatu jer su shvatili da će izgubiti,” rekao je predsjednik Erdoğan u ponedeljak na mitinzima u Edirneu, Kırklareliu i Tekirdağu, referirajući na provokacije (i nasilje) koje izaziva opozicija (a koje je za strane medije veća vest od 1.7 miliona na Erdoğanovom mitingu). Nema sumnje da će opozicija suočena sa porazom probati da napravi haos.

Neće im proći. I za kraj Mahmut Övür: “ovaj skup nije samo miting, već upozorenje SAD, EU, njihovim bezobzirnim napadačkim aparatima, Der Spiegelu, koji pokušavaju da prepriječe put Türkiye, FETÖ-u, koji djeluje sa The Economistom, PKK-u i njegovim ograncima. Bio je to sastanak sa izazovom.”