André Zucca rođen je u Parizu 1897. godine. Dio mladosti provodi u Sjedinjenim Američkim Državama, a zatim se 1915. godine vraća u Francusku. Tokom Prvog svjetskog rata pridružuje se francuskoj vojsci gdje je ranjen i odlikovan činom “Croix de Guerre”. Po završetku rata započinje karijeru kao fotograf. Nakon nekoliko stranih izvještaja u periodu između 1935. do 1937. godine koje je uradio putujući Italijom, Grčkom, Bosnom, Japanom, Kinom, Indijom, Marokom, zajedno s kolegom novinarom Josephom Kesselom, počeo je raditi za nekoliko novinskih publikacija, uključujući L'Illustration, Paris-Soir, i Match.
Godine 1936. našao se u Bosni i Hercegovini na proputovanju Balkanom gdje je napravio nekoliko sjajnih serija fotografija. Uočljivo je da je ponajviše slikao prizore iz mahale ili pijace, ljude koji su ga očito fascinirali svojim orijentalnim šarenilom. Među njima ističu se portreti bošnjačke djece koje ovom prilikom objavljujemo, a pod kojima stoji oznaka „turques bosniaques“. Nadalje, na niz fotografija zabilježio je atmosferu mezarja i džamija širom Bosne i Hercegovine.
Od septembra 1939. godine do pada Francuske u junu 1940. godine, u novinama je izvještavao o tzv. “Lažnom ratu”. 1941. godine okupatorski Nijemci angažirali su ga da radi kao fotograf i dopisnik časopisa Signal, propagandnog organa njemačkog Wehrmachta. Njegova fotografija korištena je da podrži pozitivnu sliku o njemačkoj okupaciji u Francuskoj, kao i da potakne francuske muškarce da se jave u Legiju francuskih dobrovoljaca, kolaboracionističku francusku miliciju koja je služila na Istočnom frontu za boru protiv boljševizma. Špekulira se je li Zuccain rad za Nijemce povezan s bilo kakvim ideološkim simpatijama prema nacizmu, a neki tvrde da je bio desni anarhist. Međutim, kako god bilo svojim radom je doprinosio nacističkom propagandnom stroju pa se može reći da je njegova karijera ostala trajno obilježena „fotografskim kolabracionizmom“.
Uz doprinos Signalu, bio je jedan od rijetkih fotografa u okupiranoj Evropi koji je u to vrijeme, zahvaljujući bliskoj vezi s Nijemcima, imao pristup “Agfacolor filmu”, rijetkom i skupom filmu u boji. Danas, André Zucca je najpoznatiji po fotografijama u boji iz svakodnevnog života u Parizu pod njemačkom okupacijom.
Nakon oslobođenja, francuska Privremena vlada sudila mu je u oktobru 1944. u tzv. “épuration légale” (pravnoj čistci), gdje su mu trajno oduzete novinarske privilegije. Sud je presudio da se protiv Zuccae ne smiju poduzimati daljnje pravne radnje, uglavnom zahvaljujući svjedočenjima jednog člana Pokreta otpora koji je govorio u njegovo ime. Zbog kraha koji je doživjela njegova karijera, Zucca je promijenio ime u André Piernic i nastanio se u francuskoj komuni Dreux, gdje je otvorio mali foto-butik. Tu je snimao fotografije vjenčanja i pričesti sve do svoje smrti 1973. godine.
Njegove kolekcije fotografija kupila je Historijska biblioteka grada Pariza 1986. godine, koje su se prvenstveno sastojale od njegovih fotografija okupiranog Pariza snimljenih tokom Drugog svjetskog rata. 2008. godine, “Éditions Gallimard”, velika francuska izdavačka kuća, radila je s gradom Parizom na organizaciji izložbe Zuccinih ratnih fotografija. Izložba je izazvala mnogo kontroverzi zbog prikazivanja naizgled bezbrižnog ratnog Pariza.
