Rana historija ukrajinskog muzičkog života iščitava se iz različitih historijskih i likovnih izvora.

Znamenite su freske iz XI stoljeća u sabornoj crkvi sv. Sofije u Kijevu, na kojima se uočavaju svirači na guslama (vrsta citre), harfi, orguljama i ranim činelama, te ples skomoroha (putujući svirači i pjevači). Tradicionalna su folklorna glazbala žičani instrumenti bandura, kobza, relja (lira), zatim buben (sličan defu), violina, basolja (tip violončela), harmonika, te duhački instrumenti sopilka, trembita, frula i telenka.

Do sredine XIX stoljeća izuzetno popularan tradicijski instrumentalni ansambl bio je trio, tj. trojisti muziki (troïsti muzyky), koji su činila trojica svirača na različitim instrumentima, npr. violini, sopilki i bubenu, ili violini, harmonici i bubenu itd. Najpoznatiji su narodni plesovi gopak, kazačok, metelica, guculka, kolomijka i sojuzivka.

Sojuzivka

Od XIII stoljeća razvijaju se epske narodne pjesme, koje su od XIX stoljeća poznate pod nazivom biline, a od XV do XVII stoljeća centralna je epska forma bio ukrajinski narodni herojski ep duma. Recitativnog je karaktera i izvodi se uz pratnju kobze, lire ili bandure. Značajka ukrajinske narodne horske pjesme specifično je višeglasje (tzv. podgoloski) s naglašenom improvizacijom u gornjem glasu. Temeljni oblik starog crkvenog pjevanja istočnog obreda znamennyj spiv (ruski znamennyj raspev ili znamennoe penie) jednoglasno je a cappella psalmodijsko-recitativno pjevanje slobodnoga ritma. Do propadanja Kijeva kao kulturnog središta postojalo je i tzv. kondakarno (himničko) pjevanje bogato melizmima.

Početak razvoja ukrajinske umjetničke muzike vezan je uz Kijev. Najstariji podaci govore o kneževim pjevačima, vojnoj muzici i instrumentima. Tokom XVII i XVIII stoljeća njegovala se u Ukrajini muzika na dvorovima.

Muzičko obrazovanje od XIV do XVII stoljeća stjecalo se u školama crkvenih bratstava, a iz jedne od njih razvila se i Kijevsko-mogiljanska akademija (1701), u kojoj se započelo s podučavanjem zapadnoevropske muzičke teorije i polifonije. Njenim muzičkim priredbama započinje i kijevski koncertni život.

Kyiv-Mohyla akademija

Od kraja XVII stoljeća mnogi su ukrajinski muzičari djelovali u Sankt Peterburgu i Moskvi, npr. Mykola Dilec’kyj (oko 1630 – oko 1680), koji je prvi istaknuti ukrajinski kompozitor i teoretičar, Maksym Berezovs’kyj (1745–77), Dmitrij Stepanovič Bortnjanski (Dmytro Bortnjans’kyj; 1751–1825), Artemij Vedel’ (? 1772–1808) i drugi.

U XIX stoljeću otvorila su se pozorišta u Kijevu (1804), Odesi (1809), Harkivu (1812) i ostalim gradovima, a Semen Gulak-Artemovs’kyj (1813–73) piše prvu ukrajinsku operu „Zaporožec’ za Dunaem“ (1863).

Najutjecajniji ukrajinski kompozitor, folklorist, horski dirigent i pedagog XIX stoljeća bio je Mykola Lysenko (1843–1912), koji je svojom operom „Taras Buljba“ (1880–90) utemeljio ukrajinski nacionalni stil. Istaknutiji su njegovi savremenici Petro Niščyns’kyj (1832–96), Petro Sokal’s’kyj (1832–87), Vladyslav Zaremba (1833–1902), Mykola Arkas (1853–1909), Borys Pidgorec’kyj (1873–1919), Mykola Leontovyč (1877–1921), Kyrylo Stecenko (1882–1922), Jakiv Stepovyj (1883–1921). U žarištu njihovog interesa bile su opere i horska muzika.

U 1920-ima najutjecajniji su kompozitori bili Levko Revuc’kyj (1889–1977) i Borys Ljatošyns’kyj (1895–1968). Nakon otvaranja prvog državnog pozorišta opere i baleta u Harkivu 1925. godine, nastaju nove opere i baleti B. Ljatošyns’koga, Myhajla Verykivs’koga (1896–1962), Volodymyra Joryša (1899–1945), Julija Mejtusa (1903–97), Kostjantyna Dan’kevyča (1905–84) i drugih. Kao profesor i direktor kijevskog Konzervatorija (1914–20) razvoju ukrajinske muzičke kulture pridonio je i ruski kompozitor i dirigent Rejngoljd Moricevič Glier (ukrajinski Rejngol’d Glijer; 1875–1956).

Do sredine 1950-ih socijalistički realizam bio je jedina dopuštena stilska opcija. No postepeno otvaranje savremenim evropskim muzičkim tokovima potpuno se realiziralo sredinom 1970-ih u stilski raznorodnim djelima Alemdara Karamanova (1934–2007), Leonida Grabovs’koga (r. 1935), Valentyna Syl’vestrova (r. 1937), Myroslava Skoryka (r. 1938), Valentyna Bibika (1940–2003), Jevgena Stankovyča (r. 1942), Volodymyra Zagorceva (1944–2010), Ivana Karabyc’a (1945–2002).