Prvog decembra 1918. godine proglašeno je ujedinjenje jugoslavenskih zemalja i nastanak Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca (SHS). Prvodecembarskim aktom bilo je predviđeno da će do donošenja Ustava vlast u državi vršiti kralj, odnosno regent Aleksandar Karađorđević, vlada i privremeno narodno predstavništvo.
Prva vlada Kraljevine SHS osnovana je 20. decembra 1918 godine. Predsjednik vlade je bio radikalski prvak Stojan Protić i u ovoj vladi bila su i tri ministra iz Bosne i Hercegovine. U Privremeno narodno predstavništvo imenovana su 272 poslanika, a od toga iz Bosne i Hercegovine 42. Prema popisu stanovništva 1921. godine u Bosni i Hercegovini je živjelo 1.890.460 stanovnika, od toga 829.360 pravoslavnih, 588.173 muslimana, 444.309 katolika, 12.051 Jevreja i 16.567 pripadnika ostalih vjeroispovijesti.
Zbog složene vjerske i nacionalne strukture stanovništva i različitog političkog odnosa prema stanju u državi u Bosni i Hercegovini je izmedju dva svjetska rata osnovano više političkih stranaka. Prva stranka koja je osnovana u Sarajevu, 15. februara 1919. godine, bila je Demokratska stranka. Njoj su pristupile iz Bosne i Hercegovine političke srpske grupe oko listova "Narod" i "Rađena", te muslimanska grupa oko lista "Jednakost". Centralističko uređenje države i borba protiv onih koji se zalažu za federalističko i autonomističko uredjenje bili su osnovni politički stavovi ove stranke.
Dan kasnije, 16. februara 1919. godine, u Sarajevu je osnovana Jugoslovenska muslimanska organizacija. Među osnivačima ove stranke bih su tuzlanski muftija Ibrahim Maglajlić, novinar Salih Korkut, advokat dr. Halid Hrasnica i dr. Mehmed Spaho, sekretar Trgovačko-zanatske komore. Od obnovljene Hrvatske narodne zajednice nastale su dvije stranke: Hrvatska težačka stranka i Hrvatska pučka stranka. Ove tri stranke u svojim programima zalagale su se za autonomističko, odnosno federalističko državno uređenje.
Bosanski ogranak Radikalne stranke, koja je u Srbiji formirana 1881. godine osnovao je dr. Milan Srškić i u svom programu pripadnici ove stranke isticali su srpstvo kao svoj osnovni i jedini programski cilj. Savez težaka, koji je kasnije preimenovan u Savez zemljoradnika, osnovan je početkom 1920 godine. Pored borbe za srpstvo ovaj Savez tražio je da se u državi radikalno sprovede agrarna reforma. Za vrijeme postojanja Kraljevine Jugoslavije, u dužem ih kraćem periodu, u njoj je djelovalo preko 40 političkih stranaka. Mnoge manje stranke ubrzo će nestati sa političke scene. Neke od tih stranaka, prije svega Komunistička partija Jugoslavije (KPJ) i Hrvatska seljačka stranka, djelovale su i na bosanskohercegovačkom području.
Izbori za Ustavotvornu skupštinu održani su 28. novembra 1920. godine. Od 22 političke stranke, koliko ih je učestvovalo u predizbomoj kampanji, njih 16 osvojilo je određen broj mandata u Ustavotvornoj skupštini. Ustavotvorna skupština je počela sa radom 12. decembra 1920. godine. Pošto je Poslovnikom o radu Ustavotvorne skupštine bilo predviđeno da poslanici, prije nego što započnu vršiti svoju dužnost, polože kralju zakletvu vjernosti poslanici Radićeve Hrvatske republikanske seljačke stranke (HRSS) i još nekih stranaka odbili su da to učine tako da je u radu Ustavotvorne skupštine od 419 izabranih poslanika tada učestvovalo 342 poslanika. Ovaj broj će se kasnije smanjiti tako da će prije donošenja Ustava u Skupštini biti svega 258 poslanika. Umjesto kvalifikovanom Ustav je donesen prostom većinom (polovina više jedan).
Ustav je izglasan na Vidovdan, 28. juna 1921. godine i od 258 narodnih poslanika za Ustav su glasala 223 poslanika. Jugoslavenska muslimanska organizacija odlučila je da glasa za Ustav, pod uslovom da se sačuva teritorijalna cjelovitost Bosne i Hercegovine, riješe neka vakufsko-mearifska (prosvjetna) pitanja, zatim da se poboljša zastupljenost Bošnjaka muslimana u organima vlasti, te da se povoljnije riješi pitanje naknada muslimanskim zemljoposjednicima za oduzetu beglučku zemlju i kmetska selišta, kao i da se putem jedne parlamentarne anketne komisije istraže i utvrde krivci za pokolje Bošnjaka muslimana.
Nakon što je sa vladom postignut sporazum o ovim pitanjima u Ustav je unijet član 135. (u štampi nazvan turski paragraf) kojim je bilo određeno da će Bosna i Hercegovina ostati u svojim sadašnjim granicama, a što se njenih okruga tiče oni će biti preimenovani u oblasti koje je trebalo osnovati. Nakon što je 28. juna 1921. godine izglasan Ustav Narodna skupština je 26.aprila 1922 godine donijela Zakon o oblasnoj i sreskoj samoupravi tako daje država bila podijeljena na 33 oblasti. Dotadašnji okruzi u Bosni i Hercegovini pretvoreni su u šest oblasti: tuzlansku, hercegovačku, (mostarsku), travničku, sarajevsku, vrbasku (banjalučku) i bihaćku.
Ako se posmatra ukupan razvitak Kraljevine SHS, odnosno Jugoslavije, može se konstatovati da su u njoj postojale mnoge suprotnosti i protivrječnosti. Za čitavo vrijeme njenog postojanja u njoj nisu bila riješena dva osnovna pitanja: nacionalno i socijalno. Vidovdanskim ustavom u državi je zaveden nacionalni i državni centralizam. Zauzet je stav da su Srbi, Hvati i Slovenci tri plemena istog naroda i da predstavljaju troplemeni narod ih, kako se kasnije govorilo, troimeni narod. Ovo trojstvo izražavalo se u nazivu, grbu, državnoj zastavi i službenom srpsko-hrvatsko-slovenačkom jeziku.
Uvedenim centralizmom sankcionisano je jedinstvo države, koje se izražavalo kroz jedinstven državni teritorij, jedinstveno državljanstvo i jedinstvenu organizaciju vlasti. Da bi se to opravdalo i prikazalo ispravnim dolazi do glorifikacije državnog uređjenja, lažne jugoslavenske koncepcije o troimenom narodu i dinastije Karađorđevića. Negiranje postojanja različitih nacija i njihovih interesa i neuvažavanja različitih puteva razvitka svakog naroda u proteklom periodu dovešće novostvorenu državu u težak položaj.
Protiv političke hegemonije velikosrpske buržoazije i njenog nastojanja da odnose u državi uredi po svojoj mjeri ostali gradjanski nacionalni pokreti, naročito Hvata i Slovenaca, svoje nezadovoljstvo ispoljiće kroz zahtjev za podjelu vlasti i zaštitu svojih ekonomskih interesa.
Položaj muslimana u državi bio je nepovoljan. Nepriznati i zapostavljeni njih se postepeno tjeralo da se asimiliraju u Srbe i Hrvate. Represalije koje je u pojedinim krajevima režim preduzimao protiv njih, naročito u početku, bile su sračunate i podržavane od strane nacionalističkih i šovinističkih pojedinaca, grupa i organizacija. Stradanja i progoni Bošnjaka muslimana bih su naročito izraženi u prvih desetak godina postojanja Kraljevine SHS. Česti napadi na njihove živote i njihovu imovinu bili su praćeni šovinističkim prijetnjama i pozivima da napuste Bosnu i Hercegovinu i druge krajeve koje naseljavaju.
Državne vlasti koje su imale obavezu da ih štite nisu ništa činile da to ostvare. Naime, članom 10. Senžermenskog ugovora o miru sa Austrijom od 10. septembra 1919. godine Kraljevina SHS se obavezala da će Bošnjacima muslimanima obezbijediti sigurnost i punu zaštitu, ali kako do toga nije došlo svakovrsni progoni i maltretiranja su nastavljeni i do septembra 1920. godine ubijeno je oko 2.000 Bošnjaka. Uporedo s tim vlasti su oduzimale vakufsku imovinu, dok su mnoge džamije bile porušene ih ustupljene vojsci za magacine, odnosno pretvorene u sokolske domove.
U pograničnim krajevima prema Crnoj Gori do jula 1926. godine ubijeno je 126 Bošnjaka i zapaljeno oko 500 muslimanskih zadruga. Ova i druga nedjela rađena su s namjerom da se „osveti Kosovo“, a da bi se Bošnjaci istrijebili njih je trebalo ubiti i premlatiti. Najsvirepiji zločin nad Bošnjacima muslimanima izvršenje početkom novembra 1924. godine u selima Šahovići i Pavino Polje, u srezu Bijelo Polje. Kao povod ovom zločinu bilo je ubistvo Boška Boškovića, bivšeg sreskog načelnika, koje je izvršeno sedmog novembra 1924. godine kod Kolašina. Bez ikakve osnove vlasti su za ovo ubistvo optužile neke Bošnjake. Međutim, kako je kasnije na sudu dokazano, Boškovića su iz osvete ubili rođaci njegove bivše žene. U noći između devetog i 10. novembra 1924 godine na Šahoviće i Pavino Polje pošlo je oko 2.000 naoružanih Crnogoraca. Prije nego što su pošli njih su naročito huškali okružni načelnik iz Bijelog Polja, Nikodim Cemović, poglavar bjelopoljski Lazo Bogičević i drugi. Kad su došli u ova dva sela oni su pobiti i poklali nekoliko stotina Bošnjaka.
Politički život u Kraljevini SHS proticao je u znaku nestabilnosti i haotičnosti. Kraljeva samovolja i pritisak vladajućih krugova u državi bili su toliko naglašeni i ispoljeni da se o nekom redu i demokratskom postupanju nije moglo ni govoriti. Osim izbora za Ustavotvornu skupštinu koji su održani 28. novembra 1920. godine, do 1929. godine održani su tri puta parlamentarni izbori: u martu 1923. godine, u februaru 1925. godine i u septembru 1927. godine. Pa i pored ovako često organizovanih izbora stanje u državi se nije popravljalo. Vlade su se često mijenjale i u tome je presudnu ulogu imao kralj Aleksandar. Dževad Pašić, Bosanska pošta
