Ukrajinska kinematografija bila je do 1991. godine dio ruske, odnosno sovjetske kinematografije (oko trećine svih sovjetskih filmova snimano je u Ukrajini).
Prve filmske projekcije održane su 1896. godine u Kijevu i Harkivu, a iste je godine Al’fred Fedec’kyj snimio prve dokumentarne snimke. Prvi filmski studio osnovan je u Odesi 1907. godine, 1916. osnovan je studio u Jalti, a 1927. onaj u Kijevu.
Poetiku ukrajinskog filma uveliko je definirao jedan od prvaka sovjetske filmske avangarde Oleksandr Dovženko, koji je inaugurirao lirično prezentiranje nacionalnih tema („Zvenygora“, 1928; „Zemlja“, 1930). Od 1930-ih takav su pristup najuspjelije slijedili Ivan Kavaleridze te Igor Savčenko („Bogdan Hmeljnicki“, 1941). Od 1950-ih isticali su se, od reditelja srednje generacije, Dovženkova supruga Julija Solnceva te Viktor Ivčenko, a od mlađih Savčenkovi bivši asistenti Oleksandr Alov i Vladimir Naumov, koji su u poststaljinističkom razdoblju prvi raskinuli s obrascima socijalističkoga realizma („Uzburkana mladost“, 1955).
Kao što su mnogi Ukrajinci tokom cijelog sovjetskog razdoblja snimali pretežno izvan Ukrajine (Mark Donskoj, Sergej Bondarčuk, Grigorij Čuhraj), tako su u ukrajinskim studijima zapaženo radili mnogi reditelji podrijetlom iz drugih sovjetskih republika, od Dzige Vertova do istaknutih modernista, Gruzijca Marlena Hucijeva („Imam dvadeset godina“, 1963) i Armenca Sergeja Paradžanova, koji je remek-djelom poetskoga modernizma „Sjenke zaboravljenih predaka“ (1964) potakao tzv. kijevsku poetsku školu, kojoj su istaknuti reditelji bili Jurij Illjenko („Bijela ptica s crnim znakom“, 1970; „Labuđe jezero. Zona“, 1990), Leonid Osyka („Kameni križ“, 1968), Petro Todorovs’kyj te Armenac Roman Balajan.
Potkraj 1960-ih karijeru su započele i istaknute rediteljice Larysa Šepit’ko i Kira Muratova.
Od reditelja koji su se javili potkraj 1980-ih i nakon stjecanja neovisnosti najzapaženiji su Oleksandr (Oles’) Jančuk, Oksana Bajrak, Eva Nejman, Oles’ Sanin, Alan Badojev.
