Viševjekovnu historiju Tuzle, obilježile su mnogobrojne istaknute ličnosti u političkom, kulturnom, privrednom, vjerskom, sportskom i svakom drugom polju djelovanja. Na taj način su isti ostavili pečat i trag u sveukupnom razvoju grada.  Grad Tuzla je u svom visevjekovnom bivstvovanju živio i nadživio mnoge zasluzne i istaknute licnosti njegove bogate historije, te su mnogi od njih vremenom pali u zaborav. Jedan od njih je i Ibrahim-beg Džindo, dugogodišnji gradonačelnik Tuzle, koji je tu dužnost obavljao u dva mandata.

Sama činjenica da je na dužnosti gradonačelnika bio dva puta dokazuje da se radi o sposobnom i kompetentnom gradonačelniku, koji je ovaj grad vodio krajem burnog 19. stoljeća. Tome treba dodati i činjenicu da je bio gradonačelnik u periodu Austro - Ugarske uprave u Bosni i Hercegovini. Naime, austrougarska uprava je prilikom imenovanja na važne funkcije iznad svega vrednovala i cijenila sposobnost i znanje ljudi koje je imenovala na značajne dužnosti i funkcije

Prvog gradonačelnika Tuzle, poslije okupacije Bosne i Hercegovine 1878. godine, Mehagu Imširagića naslijedio je Ibrahim-beg Džindo, koji je tu dužnost obavljao u dva mandata (1885-1889. i 1893-1897. godine). Iako je malo podataka poznato o njegovom životu, zna se da je pripadao uglednoj tuzlanskoj, trgovačkoj porodici koju historičar Husnija Kamberovic ubraja medu 55 najvećih i najuglednijih bošnjačkih porodica u sjeveroistočnoj Bosni. Izet Šabotić navodi da je Ibrahim-beg Džindo u selu kod Brčko, posjedovao 40 čifčija i begluk od 400-500 jutara.

Bitno je naglasiti da je Austro - Ugarska vlast kao uređena država, raspolagala svim neophodnim informacijama bitnim za upravljanje Bosnom i Hercegovinom, a naročito je vodila računa o ljudima i njihovom odnosu prema novoj državi. Dakle, u tom smislu su na istaknute položaje birali ljude od povjerenja, te ljude istaknutih sposobnosti i kompetencija, po kom osnovu je izabran Ibrahim-beg Džindo, prvi put. Kako je bez sumnje nakon prvog mandata dokazao svoju sposobnost, opredjeljenje, ali i odgovornost u vođenju povjerene mu dužnosti to je izabran i drugi put za gradonačelnika Tuzle.

S druge strane, izbor Ibrahim-beg Džinde za gradonačelnika govori nam posredno da se radi o sposobnom, racionalnom i mudrom Bošnjaku, koji je imao široke svjetonazore i poglede na život, društvo, Bosnu i Hercegovinu, Tuzlu. Radi se o čovjeku koji nije rado prihvatio okupaciju. O tome svjedoči Živko Crnogorčević, koji navodi da je Džindo bio jedan od onih koji su, poslije odluka Berlinskog kongresa, prikupljali novac za organizaciju otpora, protiv Austrougarske monarhije.

Medutim, kako je Ibrahim-beg Dzindo, kao mudar i pragmatičan Bošnjak pravovremeno spoznao realnost okupacije Bosne i Hercegovine, te neminovnost iste, to se mudro i iskustveno uklopio u novi poredak i novi sistem, kako bi za svoj grad, svoje građane izdejstvovao bolji život. Dakle, nije bio od onih ljudi koji su neprihvatajući okupaciju okretao leđa svom narodu, svojoj zemlji, gradu, te se iseljavao i slično. Gradonačelnik Džindo je racionalno i mudro postupio, te prihvatajući funkciju gradonačelnika, borio se na najbolji mogući način za dobrobit, napredak i bolji život građana u Tuzli i Bosni i Hercegovini, u okvirima Austro - Ugarske monarhije.

Ibrahim-beg Džindo je kao gradonačelnik Tuzle, a u skladu sa tadašnjom praksom veličanja lika i djela carskih i kraljevih velikodostojnika, pripremio i proslavu 40. godišnjice vladanja Franje Josipa I. Shodno tome, gradonačelnik Džindo je održao govor u Gradskom vijeću, te je između ostalog predlozio da se tim povodom učini i kakvo dobro djelo

Ibrahim-beg Džindo značajnu pažnju je poklanjao i obrazovanju i školovanju djece, vjerujući da je isto ključ uspjeha i napretka, kako individualnog, tako i kolektivnog. To nam najbolje potvrđuje njegova inicijativa u Gradskom vijeću, na sjednici, održanoj u decembru 1888. godine, da se iz budžeta grada Tuzla odvoje sredstva za nekoliko stipendija, koje će se svake godine davati određenom broju učenika.

Za vrijeme dva mandata Ibrahim-beg Džinde, Tuzla izrasta od tradicionalnog u savremeni evropski grad, sa izgradnjom značajnih industrijskih kapaciteta, vjerskih i drugih značajnih objekata, organizovanjem i kulturnim uzdizanjem stanovništva.

Tuzla, odnosno Donja Tuzla, dolaskom Austro- Ugarske monarhije pokreće intenzivnu industrijsku proizvodnju. Značaj Tuzle i njen razvoj, jos ranije je primijetio i Pavle Rovinski, koji ističe prirodna bogatstva kojima obiluje Tuzla i konstatuje slijedeće:  - Bez sumnje, Donja Tuzla će u bliskoj budućnosti razviti i fabričnu industriju, u čemu će joj pomoći njena blizina prema civilizovanoj Evropi i ujedno s tim, jos više će ojačati njena trgovina - . On za stanovnike Donje Tuzle navodi da - poseduju posebnu živahnost i poslovnost u celom ovom kraju i više nego bilo gde, ovde odiše duh slobode i težnja za obrazovanjem -.

Dolaskom Austro - Ugarske uprave Donja Tuzla se postepeno mijenjala od tradicionalnog agrarno-zanatlijsko-trgovačkog u industrijski grad, a kasnije i kulturni centar. To je vrijeme borbe tradicionalizma i modernizma, koja je prisutna u svim segmentima društva. Donja Tuzla postaje prostor miješanja naroda i kultura, ljudi različitog obrazovnog, stručnog i političkog profila.

Za Tuzlu su od posebne važnosti bili propisi od značaja za nesmetan trgovinski promet, te eksploataciju ruda i proizvodnja soli. Među najvažnijim privrednim aktivnostima i rezultatima su: izgradnja Solane u Simin Hanu (započeta 1884. godine, a u probnu proizvodnju puštena 1885), zatim otvaranje Rudnika uglja i Ciglane u Kreki 1885. godine, izgradnja pruge Doboj - Simin Han (puštena u saobraćaj 1886. godine)... Sarajevski list prenosi i značajnu informaciju suda da je u registar za inokosne firme upisana: ,,Prva bosanska fabrika spirita i rafinerija, Alojs Granang, D. Tuzla".

Koliki je bio značaj gradske uprave i gradonačelnika u smislu privrednog razvoja vidljivo je i iz činjenice da su grad i gradonačelnik stvarali pretpostavke za investitore, na način da su im ustupali gradske parcele za izgradnju industrijskih objekata. Takav je slučaj bio na primjer sa izgradnjom pivare u srcu Tuzle, a što je omogućeno od strane gradske uprave i gradonačelnika.

Gradonačelnik Džindo je zajedno sa gradskim vijećnicima značajnu pažnju posvetio izgradnji vodovoda i česme, ali i izgradnji odvodnih kanala, koji su značajno uticali na poboljšanje higijenskih i zdravstvenih uslova gradana. Za navedene radove Grad Tuzla je izdvojio 15.000 forinti. Zahvaljujući tome u Tuzli je 1888. godine izgrađena gradska česma u samom centru grada, na glavnom gradskom trgu.

Neumorni gradonačelnik Džindo je već na samom početku drugog mandata, 1893. godine, ulagao značajne napore, da odobrovolji Zemaljsku vladu, za izgradnju željeznog mosta na rijeci Jali, kod tadašnje gradske pijace.

Značajnije uzdizanje na kulturnom planu, u segmentu njegovanja konfesionalnih običaja, rezultiralo je formiranjem pjevačkih društava. Tako je u Donjoj Tuzli osnovano, prvo u Bosni i Hercegovini, pjevačko društvo pod nazivom "Donjotuzlansko srpsko pravoslavno crkveno pjevačko društvo", 1887. godine.

Nakon sarajevske, druga muslimanska čitaonica u Bosni osnovana je u Tuzli, 1891. godine, a za prvog predsjednika postavljen je dr. Mehmed Šerbić, koji je ostao na toj dužnosti do kraja Prvog svjetskog rata

U vrijeme gradonačelnika Džinde osnivaju se i prve štamparije u Tuzli i njenoj okolini. Prema navodima D. Pejanovića, prvobitno je u Bijeljini 1895. godine počela sa radom Štamparija Nikolausa Pissenberga, ali je ubrzo prenesena u Donju Tuzlu, 1897. godine.

Iste godine u Tuzli se pojavljuje još jedan štampar, Jozef Schnlirmacher koji je osim dobijene dozvole za otvaranje knjižare, dobio dozvolu za maloprodaju publikacija koje su izlazile u izdanju državne uprave. Saradnja koja je ostvarena između ove dvije tuzlanske štamparije prerasta u zajedničku štamparsko - izdavačku kuću, pod nazivom Štamparija Nikolausa Pissenbergera i Jozefa Schnlirmachera komanditnog društva. Pozorišne predstave takođe su u to vrijeme sadržajno obogaćivale i krasile kulturnu scenu Tuzle.

U mandatu Ibrahim-beg Džinde grade se i značajni sakralni objekti. Pored već ranije izgrađene pravoslavne crkve, gradonačelnik Džindo je zajedno sa muftijom Muhamed ef. Cokićem bio na čelu odbora koji se pobrinuo za ponovnu izgradnju Behram-begove (Šarene) džamije 1888. godine. U Tuzli je 1893. godine u vrijeme drugog mandata Ibrahim-beg Džinde sagrađena i Rimokatolicka crkva.

Behram-begova džamija je za ono vrijeme predstavljala pravi biser sakralne arhitekture Tuzle, koja je svojom ljepotom i izgledom plijenila pažnju svih građana, ali i prolaznika i rijetkih putopisaca, koji su bili očarani njenom ljepotom navodeći da „po ovoj domovini ovakove lijepe diamije nigdje nema“.

Požrtvovan i aktivan rad gradonačelnika Džinde prepoznat je od strane kotarskih i carskih velikodostojnika, ali i od samih građana Tuzle. Gradonačelnik Džindo je odlikovan ordenom Franje Josipa. Značajno je napomenuti da je Džindo odlikovan zajedno sa gradonačelnikom Sarajeva, Mustafa-begom Fadilpašićem, gradonačelnikom Banja Luke, Bali-begom Beglerovićem, kao i tadašnjim vjerskim uglednicma.

Gradonačelnik Tuzle, Ibrahim-beg Džindo, na bolji je svijet preselio početkom aprila 1897. godine. Vijest o smrti gradonačelnika Džinde je sadržana u telegramu, koji je predstojnik Okružne oblasti Donja Tuzla, Foglar uputio u Beč, drugog aprila 1897. godine. U telegramu je navedeno slijedece:  - Gradonačelnik Donje Tuzle Ibrahimbeg Džindo upravo je umro - U vrijeme smrti Ibrahim-beg Džindo imao je 72 godine.