Albanci potječu od ilirskih plemena - starosjedilaca Balkana. Razni osvajači su ih postepeno potiskivali u današnje planinske predjele Albanije odakle su se širili i tokom vremena formirali kompaktnu cjelinu - narod. Od Četvrtog krstaškog rata (1204) Albanci se postepeno šire prema srpskim teritorijama, zatim ka Makedoniji i Epiru. U srednjem vijeku bili su pod vlašću Bizanta, Makedonije, Normana, Mletačke republike, u sastavu srpske države, pod Anžujcima iz Italije i, najzad, u sastavu Osmanskog carstva.
Albansko stanovništvo je pod srpskom vlašću, naročito u vrijeme vladavine cara Dušana (1330-1355), služilo u srpskoj vojsci i vremenom je albanska vlastela postala značajan činilac u zemlji. Od tog vremena se Albanci, kao dobri i pokretljivi stočari, naseljavaju neke dijelove Zete, Srbije, Makedonije, Epira i Tesalije.
Poslije Maričke bitke (1371) i osvajanja Makedonije, Osmanlije su često upadali i u Albaniju. Borba Albanaca s Osmanlijama trajala je više od jednog vijeka. Sultan Mehmed II, osvajač Konstantinopolja (1453), 1457. godine osvojio je više od polovine Albanije. Nakon što je osvojio Srpsku despotovinu (1459) i Kraljevinu Bosnu (1463) zauzeo je i cijelu Albaniju, osim Kroje. Do kraja vijeka Osmanlije su osvojili Kroju, Skadar (1479), a zatim i Drač (1501).
Tada se u Albaniji islam postepeno širi. Prvo su ga primali feudalni gospodari, koji su dobili timare od Osmanlija. Ni ovdje u prvim vijekovima nije bilo prelaženja na islam nasilnim putem. Prema izvorima Rimokatoličke crkve iz 1622. godine u Albaniji je tada bila samo jedna trećina muslimanskog stanovništva. Pošto neka plemena (Velike Malesije, Dukađina i druga) nisu htjela da prihvate osmanski timarsko-spahijski feudalni sistem, a u tom otporu imala su podršku Mletačke republike, Španije, Italije, Svete Stolice i Habsburške monarhije, kasnije i Rusije, Osmanlije su u XVII i XVIII vijeku ulagale ogroman napor na širenju islama, kako bi na taj način suzbili utjecaj tih sila. Dajući značajne privilegije mnogim brdskim plemenima, Osmanlije su u tome uspijevali. Proces islamizacije je trajao uglavnom do kraja XVIII vijeka. Oblasti su podijeljene na bajrake sa Albancima bajraktarima na čelu (i sa nasljednom titulom), a davani su im i činovi i plate. Albanci su masovno regrutirani u osmansku vojsku i vremenom su stekli veoma jak utjecaj u čitavoj Osmanskoj imperiji.
Uz islam je u Albaniji za čitavo vrijeme Osmanskog carstva bila jaka i Katolička crkva osobito na sjeveru zemlje, a Pravoslavna na jugu. Mnoga albanska plemena pružala su osmanskoj vojsci znatnu pomoć. Naročito su bili cijenjeni katolički Mirditi. Albanci su, poput Bošnjaka muslimana, brzo stekli značajno mjesto i na Visokoj porti. Dali su preko 30 velikih vezira, kao i veliki broj najvećih vojskovođa.
Dvorsku gardu su većim dijelom, uz Bošnjake, oni činili. Albance su u XVIII vijeku paše, begovi i ajani uzimali u svoju službu, jer su ovi planinci uživali ugled najboljih i najvjernijih najamnika. Bili su organizirani u buljuke od oko 100 ljudi pod zapovjedništvom buljukbaše, koji je zaključivao ugovore za svoje ljude. Albanska plemena su u prvim vijekovima osmanskog osvajanja izbjegla u planine. Kasnije su, sa slabljenjem Carstva u pokrajinama, posebno u vrijeme ratova u XVII i XVIII stoljeću, postala “strah i trepet Rumelije”. U to vrijeme Albanci se masovno šire u Rumeliji a osobito se doseljavaju na Kosovu i u Makedoniju. Prema nekim istraživačima, ta albanska naseljavanja su bila podsticana i sistemom zvanim mukati (dobro uzeto u zakup) koji je prevladavao u to doba. Albanci su stizali sa planina i uzimali u zakup male komade zemlje od veleposjednika. Tako su se trajno naseljavali. Pošto su većinom bili kršćani-katolici zajedno sa domaćim srpsko-pravoslavnim stanovništvom pridružili su se habsburškoj vojsci prilikom upada na Kosovo i u Makedoniju u osmansko-habsburškom ratu (1689-1690). Kad je habsburška vojska poslije poraza bila prinuđena na povlačenje, veliki dio srpskog hrišćanskog stanovništva, među kojima je bilo i Albanaca, sa patrijarhijom Arsenijem Čamojevićem na čelu napustio je Kosovo i odselio u današnju Vojvodinu. Strahujući od represalija, najveći dio ostalog albanskog stanovništva (mukatara) prešao je na islam, kao i dio Srba. Ubrzo su na upražnjene prostore Osmanlije naselili nove albanske brđane, koji su tek po primanju islama mogli da dobiju nove mukate i određene privilegije. Tako su se Albanci naselili u ravnicama Đakovice, Prizrena, Peći, Tetova i drugih mjesta Kosova.
I nakon habsburško-osmanskog rata (1736-1739), kada su Habsburgovci prodrli do Novog Pazara, a zatim se povukli sa većom grupom Srba, na njihovo mjesto su naseljeni Albanci. Tada je i jedan dio srpskog življa oko Novog Pazara primio islam. Narednih godina, a najviše u drugoj polovini XVIII stoljeća, Albanci se naseljavaju u dolinu Labe i Južne Morave, do Leskovca i Surdulice, zatim u predjele Skoplja, uz Kosanicu i Toplicu u prostor Kuršumlije i dalje prema Nišu. Osmanske vlasti su omogućavali i podsticali ta naseljavanja jer su njima ojačavali svoje pogranične teritorije.
Poslije srpsko-osmanskog rata (1876-1878), priznanja nezavisnosti i određivanja granice između Kraljevine Srbije i Porte na osnovu Berlinskog ugovora sve albansko stanovništvo, navodno zbog učešća u ratu na strani Osmanske carevine, moralo je da napusti prostore prisajedinjenih dijelova Srbiji i odseli u dolinu Labe, na Kosovo i u Metohiju. Albanci su u vrijeme osmanske vladavine često, počev od kraja XVI, pa do XX vijeka, dizali bune i ustanke. U njima su zajedno sa katolicima i pravoslavcima učestvovali i muslimani, koji su često bili organizatori i glavni učesnici. U Prizrenu na Kosovu je juna 1878. godine obrazovana Albanska liga za odbranu prava albanskog naroda. Njeno stvaranje je, ustvari, podstakla Porta kako bi nakon revizije Sanstefanskog mira (marta 1878) mogla da utječe na odluke Berlinskog kongresa (jun-jul 1878). Ligi je u početku cilj bio da očuva ujedinjena četiri vilajeta: Skadarski, Kosovski, Bitoljski i Janjinski u sastavu Albanije, a pod zaštitom Porte. Ali, kada je Liga istupila sa idejom stvaranja samostalne Albanije Porta ju je vojskom rasturila (1881).
Velike sile, osobito Austro-Ugarska i Italija podsticale su taj autonomistički pokret. U doba kada je oformljen kod Albanaca široki nacionalni pokret 70% su već bili muslimani, 20% pravoslavni (uglavnom na jugu) i 10% katolici (na sjeveru).
Poslije Mladoturske revolucije 1908. godine, zbog turskih nacionalističkih i centralističkih reformi, na Kosovu je - u Drenici, oko Peći, Prištine, Đakovice, Novog Pazara i Sjenice - (jula 1909. godine) izbio ustanak, koji je ugušen tek u oktobru. Iduće godine izbio je u Labu, Gnjilanu, Lipljanu i Peći, zatim se proširio na Debar i srednju Albaniju. I taj ustanak je ugušen. Nakon dvije godine (1912) obuhvatio je čitavu teritoriju Kosova i Novopazarski sandžak, sjeverno Povardarje i južno Pomoravlje. Ovoga puta su turske trupe bile primorane da napuste gradove. Upad Albanaca u dolinu Vardara i namjera Porte da im prizna autonomiju, bio je, između ostalog, razlog i povod da Srbija, Crna Gora, Bugarska i Grčka uđu u rat - Prvi balkanski (1912). Nakon Drugog balkanskog rata (1913) velike sile su augusta iste godine odlučile da se uspostavi nezavisna Albanija, a da Kosovsko-metohijska oblast pripadne Srbiji.
U Prvom svjetskom ratu Kosovo su okupirale austrijskougarske trupe. Nakon Prvog svjetskog rata Kosovo je sastavni dio Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, odnosno Jugoslavije. Albansko stanovništvo, najvećim dijelom islamske vjere, bilo je nacionalno potpuno obespravljeno. Nije imalo prava na upotrebu svoga jezika u javnom životu i nastavi a u veoma malom broju škola predavalo se isključivo na srpskom jeziku. Albanci nisu smjeli imati nikakvih svojih nacionalnih i kulturnih institucija. U namjeri da se izmijeni etnička struktura stanovništva i dovedu kolonisti iz Srbije, Crne Gore, Bosne i Hercegovine i Like provedena je agrarna reforma koja je teško pogodila ne samo feudalce već i siromašnije Albance i Turke. Između dva rata prema njima su vršene razne represalije ne samo zbog njihovog nacionalnog porijekla, već i zbog pripadnosti islamskoj religiji. U tom vremenu iselilo su u Republiku Tursku Kraljevinu Albaniju više hiljada ljudi.
U toku Drugog svjetskog rata teritorija Kosova je bila podijeljena između Italije, Njemačke i Bugarske. Najveći dio pripao je Italiji, koja ga je priključila svom protektoratu Albaniji. Italijani su doveli veći broj Albanaca iz emigracije i preko njih organizirali šiptarsku kvislinšku vlast. Uvođenjem administracije u kojoj su bili isključivo Albanci, otvaranjem škola na albanskom jeziku, odobrenjem nošenja oružja, plaćanjem viškova poljoprivrednih proizvoda po visokim cijenama, povećanim uvozom artikala široke potrošnje, povraćanjem agrarnom reformom oduzete zemlje italijanski okupator je uspio da pridobije znatan dio albanskog naroda. Italijani su od Albanaca obrazovali poluvojničke dobrovoljačke formacije i malobrojnu inteligenciju uključili u svoj aparat vlasti.
Tako je postupio i njemački okupator (1943-1944), s tim što je Albance više uvukao u svoje vojne formacije, od kojih je formirana jedna SS divizija zvana Skender-beg. Oba okupatora su imala korektan odnos prema islamskim institucijama. Nisu se miješali u unutrašnje vjerske organizacije. Oformljeno je novo upravno tijelo - Ulema medžlis. Pod njegovu vrhovnu vlast potpali su i muslimani iz okupiranih dijelova Jugoslavije - Kosova, Crne Gore i zapadnog dijela Makedonije. Dio uleme je organizirano pružao otpor stranoj vlasti, a dio je, kao i drugdje, s njom sarađivao.
U vrijeme okupacije na Kosovu je organizirana i politička organizacija Bali kombetar (Nacionalni front) čiji je centar bio u Albaniji. U njenom programu bilo je stvaranje velike Albanije priključenjem Kosova i Metohije i dijelova Makedonije i Crne Gore, borba protiv komunizma, itd. Oslanjala se na oba okupatora.
U toku Drugog svjetskog rata Albanci sa Kosova postepeno su se uključivali u jedinice Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije. U njima su u prvim godinama većinu činili Srbi i Crnogorci. U gotovo svim partizanskim odredima, četama i bataljonima ili, pak, u organima narodne vlasti i u političkim organizacijama narodnooslobodilačkog pokreta (NOP-a), bilo je i Albanaca i muslimana, pa i Turaka i Roma. Tu borbu je organizirala i vodila Komunistička partija Jugoslavije sa Josipom Brozom Titom na čelu. Ujesen 1942. godine na Kosovu je obrazovan i privremeni Glavni štab partizanskih odreda za Kosovo i Metohiju. U proljeće 1943. godine formiran je i Glavni štab Narodnooslobodilačke vojske i partizanskih odreda za Kosovo i Metohiju. Pored Prve kosovsko-metohijske brigade (14. jun 1944) do kraja 1944. godine formirano ih je još sedam od svih narodnosti na Kosovu. Dio Albanaca nalazio se i u sastavu albanskih brigada Narodnooslobodilačke vojske (NOV) Albanije. Znatan broj ih je sa Kosova učestvovao zajedno sa Srbima i Crnogorcima i drugim u završnim operacijama Jugoslavenske armije sve do oslobođenja čitave zemlje.
U zimu i proljeće 1945. godine balisti su organizirali i podigli ustanak dijela Albanaca na oslobođenom Kosovu. Ustanak je do kraja marta slomljen.
Nakon Drugog svjetskog rata, uspostavljanjem socijalističkih društveno-političkih odnosa, položaj islamske vjere bio je različit od zemlje do zemlje. U Albaniji je do sredine pedesetih godina režim uvažavao religiju i dozvoljavao ispovijedanje svih vjera, koje su Ustavom iz 1946. godine odvojene od države. U Albaniji islam nikad nije proglašen za državnu vjeru, iako su u njoj većinom pripadnici islamske vjeroispovijesti. Dekretom Komunističke partije Albanije i države od 1967. godine u Albaniji su ukinute sve vjere, srušene ili zatvorene gotovo sve džamije i crkve, dok su neke pretvorene u kulturne ustanove. Prema albanskom Ustavu iz 1976. godine “država ne priznaje nijednu religiju, ona podržava i razvija ateističku propagandu, kako bi se ljudima usadila naučna materijalistička predstava o svijetu...” Tako, zvanično, muslimana i kršćana nije bilo sve do ljeta 1991. godine, kada su ukinute sve ranije zabrane.
