Sportska takmičenja općenito, a posebno Olimpijske igre su događaji u kojima je svako svjestan onoga što se dešava na određenom mjestu na planeti Zemlji. Stoga, ovi sportski događaji služe, između ostalog, da pokažu cijelom svijetu kvalitete i namjere koje posjeduje država organizator.

Tako je Hitler želio da Olimpijske igre u Berlinu 1936. godine budu igre arijevske rase, a 44 godine kasnije Sovjetski Savez je htio pokazati svijetu da su najbolje olimpijske igre bile komunističke.

Reakcija kapitalističkog svijeta bila je trenutna i već u Los Angelesu 84 predstavljen je ambiciozniji projekat od onog koji je Moskva priredila četiri godine ranije. Kasnije su Južna Koreja (1988) i Španija (1992) htjele da kažu svijetu da su svoju autoritarnu prošlost ostavile iza sebe i da su od tog trenutka dio demokratskog i modernog svijeta.

Kina (2008.) i Brazil (2016.) su također iskoristili Olimpijske igre kao izloge da razotkriju svoja ekonomska čuda. Svi ovi primjeri nisu ništa drugo do uzorci onoga što promocija Olimpijskih igara podrazumijeva.

Iako je istina da su veliki sportski događaji koji pokazuje uspjehe i napredak zemalja organizatora, oni su i savršeno okruženje za one koji žele posijati paniku da izvedu nasilne akcije i pokvare proslavu.

Svjedoci smo brojnih terorističkih napada koji su se dogodili na sportskim događajima, poput onog koji je pretrpjela kriket reprezentacija Šri Lanke u Pakistanu u Svjetskoj seriji 2009., onog koji je počinio protiv reprezentacije Togoa tokom Afričkog kupa 2010. ili onog koji je počinjen u Brisel te iste godine tokom utakmice između belgijske i švedske fudbalske reprezentacije.

Ali ako se sjetimo terorističkog akta protiv sportskog događaja, to je, bez sumnje, masakr u Minhenu, napad palestinske terorističke grupe Crni septembar tokom Olimpijskih igara 1972. godine koji je odnio živote devet izraelskih sportista i policajca.

Sati koje su otmičari nekažnjeno šetali olimpijskim selom bili su smrtonosni za reputaciju Njemačke koja je do tada izgledala kao mašina savršenstva. Izvan ljudske tragedije i udarca na njemačku reputaciju, masakr u Minhenu označio je kraj zapadnjačke nevinosti i isparavanje svega što su vrijednosti igara predstavljale, uključujući i olimpijsko primirje (Ekecheiria).

Unatoč naporima generalnog sekretara UN-a Kurta Waldheima da održi međunarodna zajednica ujedinjenom, taj napad je uspio posijati razdor između onih članova koji su Crni septembar smatrali terorističkom grupom i onih koji su ga opisali kao dio pokreta nacionalnog oslobođenja.

Ne možemo prestati razmišljati o sve snažnijim suprematističkim grupama. U stvari, napad koji se dogodio na Olimpijskim igrama u Atlanti 1996. godine djelo je Erica Roberta Rudolpha, bijelog suprematiste – duboko antisemitskog – koji je odlučio postaviti bombu u park u centru grada pun gledalaca Igara. Bilo je dvoje mrtvih i više od 100 povrijeđenih.

Centennial Olympic Park, u Atlanti, gdje se dogodio teroristički napad 27. jula 1996. godine, kada je taj grad bio domaćin Ljetnih olimpijskih igara

Posljednjih godina, ove vrste ekstremno desničarskih grupa su se umnožile u Francuskoj. Već 2019. pokušali su da ubiju predsjednika Makrona.

Ovog ljeta Olimpijske igre su u Parizu, igre koje nesumnjivo predstavljaju pravi izazov za organizaciju jer, osim izazova da ugosti više od 600.000 ljudi u periodu od tri sedmice, francuska vlada mora biti u stanju da osigura živote učesnika i sportista.