Niko nije očekivao da će ovog ljeta u Velikoj Britaniji izbiti neredi, a još manje da će ih isprovocirati krajnja desnica. U Ujedinjenom Kraljevstvu je oduvijek postojala velika krajnje desničarska grupa koja je pokretala ljude: BUF u 1930-ima, Nacionalni front u 1960-ima i 1970-ima, BNP u 1990-ima i 2000-ima, ali godinama nije bilo jasne referentne tačke.
“Od 2010. nije bilo glasa koji pokreće ekstremnu desnicu, koja sada nije homogena i organizirana je putem interneta”, tvrdi profesor Matthew Feldman, stručnjak za ekstremnu desnicu koji predaje na Univerzitetu York. Jedna od posebnosti nedavnih nereda je da se društvenim mrežama šire dezinformacije o ubistvu tri djevojke iz Southporta 29. jula, što je bila iskra koja je zapalila engleske ulice, posebno nakon laži o porijeklu napadača.
Prevare poput ove širili su takozvani ekstremno desničarski utjecaji i izazvali nerede koji su završili sa stotinama ozlijeđenih policajaca, zapaljenim vozilima i bibiliotekama, napadima na džamije, pretresima imigrantskih hotela, gotovo 800 uhapšenih, 150 optuženih i 30 zatvorenih. Feldman razlikuje tri grupe ljudi koje su učestvovale u nasilju. Prvi su influenceri, “koji su iskoristili činjenicu da na platformama nema čuvara i mogu širiti dezinformacije i organizirati ulične proteste”.
Druga grupa su "kriminalni oportunisti" koji stoje iza rasističkih povika, pljačke i nasilnih nereda, od kojih je većina zatvorena. Treća i najveća grupa su oni koji ne pripadaju nijednoj krajnje desnoj stranci, ali simpatiziraju mnoge njene stavove argumente. “Njih se ne može zanemariti, mora ih se saslušati“, tvrdi Feldman. “Vrlo je opasno za liberalnu demokratiju ignorirati ono što kaže 14 posto stanovništva (postotak glasova za Reforme, Farageovu stranku, desnog populiste, ne krajnju desnicu, koja dijeli neke ideje) i reći da su im stavovi eprihvatljivi. Pitanje je kako razgovarati s njima.”
Postoji duga tradicija krajnje desnih grupa u Ujedinjenom Kraljevstvu, koja seže unatrag jedno stoljeće. Prva fašistička organizacija u Ujedinjenom Kraljevstvu bili su British Fascisti, koju je 1923. godine osnovala žena, Rotha Lintorn-Orman, inspirirana Mussolinijevom strankom u Italiji, ali bez nekih karakterističnih obilježja fašizma: nije bila militarizirana i nije zagovarala etničko čišćenje ili revoluciju. Prvi veći pronacistički stranački pokret bila je Carska fašistička liga koju je 1929. godine osnovao antisemit i rasist Arnold Leese.
U 1930-ima je dominirala Britanska unija fašista (BUF) harizmatičnog Oswalda Mosleya, koja je narasla na 40.000 sljedbenika i stvorila paravojnu frakciju te poduprla "imperijalnu preferenciju", koja se sastojala od davanja poreznih prednosti proizvodima iz kolonija u odnosu na strane proizvode. Do pada je došlo 1936. nakon pokušaja marširanja, poput Mussolinija u Rimu, kroz Whitechapel, istočno od Londona, zatim predgrađa na periferiji, kako bi zastrašili Jevreje uz policijsko odobrenje, a zaustavili su ih komunisti, socijalisti, anarhisti, Jevreji i Irci ujedinjeni u takozvanoj bitci kod Cable Streeta.
Tokom Drugog svjetskog rata Mosley, Leese i drugi fašisti bili su zatvoreni kako bi se spriječila njihova saradnja s nacistima. Neki su pomogli Hitleru i na kraju su obješeni zbog izdaje. Nakon rata fašizam je oslabio. Ponovo se pojavio 1950-ih dolaskom afro-karipskih, indijskih, pakistanskih i bengalskih radnika da obnove zemlju. Formirano je nekoliko manjih grupa koje su se 1969. ujedinile u Nacionalni front AK Chesterton, koji je 1972. zamijenio fašista John Tyndall, čija je popularnost porasla zbog protesta protiv dolaska tridesetak hiljada Indijaca protjeranih iz Ugande.
Stranka je izgubila utjecaj dolaskom Margharet Thatcher 1979. zbog njezine oštre useljeničke politike. Godine 1982. Tyndall je osnovao Britansku nacionalnu stranku (BNP), koja je postala velika snaga tokom devedesetih.
