Peglanje i ravnanje tkanine običaj je koji se može pratiti sve do grčkog svijeta, gdje su tunike rastezali vrućom kružnom peglom koje se trljalo po tkanini. Dva stoljeća kasnije Rimljani su već peglali i plisirali plosnatim metalnim batom koji se zagrijavao na vatri i koji je doslovno ukucavao željene oblike u tunike i ogrtače.
U 12. stoljeću drvene ili staklene pegle upotrebljavane su zajedno sa škrobom za stvrdnjavanje tkanine odjeće kraljeva i plemenitih dama, a metalne pegle pojavile su se tek krajem 15. stoljeća. U kućnim potrepštinama dama nalazile su se bakrene pegle, okrugle ili četvrtaste u obliku daske, koje su na visokim temperature korištene za peglanje tkanine.
Sredinom 17. stoljeća postala su popularna trokutaste pegle od lijevanog željeza s drvenim ručkama. Te su pegle bile poznate u Engleskoj kao "sad-irons", čvrste pegle koje su zagrijavali na izvoru topline kao što je željezna peć. Istovremeno se koristilo nekoliko pegli, a kada bi se jedna ohladila, druga se vruća uzimala iz izvora topline, tako da nisu prekidali svoj rad.
Bogate evropske porodice koristile su takozvanu peglu "hot box", koja je imala odjeljak za ugalj ili prethodno zagrijanu ciglu. Siromašnije porodice i dalje su koristile jednostavnu peglu s drškom koju se povremeno zagrijavalo na vatri. Veliki nedostatak ove pegle je što se čađ lijepila na nju i prenosila se na odjeću. Slika peglanja bila je uobičajena pojava u kuhinjama gotovo svih kuća. Drška, bila drvena ili metalna, pokrivala se krpom da ne opeče ruke. Osim toga, željezo je prethodno trebalo očistiti. U tu svrhu obično su se koristile stare plahte, kao i da se odjeća ne izgori ili ne zamrlja.
Urbani razvoj 19. stoljeća i širenje ideja o ličnoj i kućnoj higijeni doveli su do organiziranja službi koje su u mnogim slučajevima omogućile da se neki poslovi obavljaju izvan kuće, a tim uslugama su se služile najbogatije porodice. Pranje i peglanje rublja postalo je posao koji je zahtijevao radnu snagu specijaliziranu za pranje i peglanje, sa za to opremljenim prostorima. Obično je ova vrsta rada bila slabo cijenjena i s vrlo malom ekonomskom naknadom, a obavljale su je žene.
Tako su se pojavile pralje i peglačice, kao posao koji uglavnom obavljaju žene s neformalnom ekonomskom strukturom i, stoga, slabo vrednovane i s malom plaćom. Djelatnost peglanja mogla se obavljati pojedinačno ili u grupi, a glavni klijenti bile su porodice s visokim ekonomskim resursima, hoteli ili druge ustanove poput restorana i konoba.
Od početka 19. stoljeća razni evropski slikari na svojim su slikama prikazivali tu aktivnost koju su obavljale žene. Krajem 19. stoljeća u Sjedinjenim Državama Henry W. Seely izumio je "električnu peglu" i patentirao je šestog juna 1882. Težila je gotovo sedam kilograma i trebalo joj je dosta vremena da se zagrije. Dizajnirana za žene, pegle su od 1930-ih naovamo nosili nazive kao što su "Američka ljepotica" ili "Petir Point" a insistiralo se da su sigurnije pegle od onih grijanih ćumurom jer ne ispuštaju štetne gasove i stoga nema opasnosti od trovanja, čišća je jer ne ostavlja čađ a može ispeglati više odjeće po satu.
Tokom Drugog svjetskog rata smanjena je količina željeza u peglama te su korišteni staklo i keramika. Danas su izrađene od plastike i karbona s bazom od nehrđajućeg čelika, jednostavne za korištenje i malih dimenzija, a postoje u svim domovima, iako ne postoji niko ko voli peglati rublje.