Uz dozvolu autora objavljujemo transkript govora održanog putem Zooma tokom “Palestinske konferencije u egzilu” 25. i 26. jula 2024. godine, a bio je posvećen historijskoj i trenutnoj ulozi Njemačke u onome što je govornik opisao kao Genocid protiv Palestinaca u Gazi. Ovaj govor bio je upućen kako globalnoj tako i njemačkoj publici, a organizatori konferencije su u Njemačkoj. Otprilike dva sata prije planiranog izlaganja 26. jula njemačke vlasti, tačnije Berlinski ured za imigraciju, putem advokata izdale su obavijest od 15 stranica (Betätigungsverbot) kojom je Abunimahu zabranjeno sudjelovanje na konferenciji, uključujući i online prisustvo. Obavijest je također predviđala moguće sankcije, uključujući novčane kazne i zatvorsku kaznu do jedne godine.
Pozdrav svima. Ranije danas primio sam obavijest od njemačkih vlasti u kojoj me obavještavaju da mi je zabranjeno danas govoriti pred vama, i prijete mi krivičnim kaznama, uključujući novčane kazne i do godinu dana zatvora ako prekršim ovu naredbu.
Naravno, budući da sam u Sjedinjenim Američkim Državama, izvan sam nadležnosti berlinskog režima. Pretpostavljam da bi i dalje mogli pokrenuti krivični postupak protiv mene u Njemačkoj i pokušati me uznemiravati na taj način. Ali bilo da sam fizički u Njemačkoj ili ne, moj odgovor bio bi potpuno isti. Ne primam naredbe od režima koji je saučesnik u genocidu. Inspiraciju crpim iz riječi Martina Luthera Kinga Jr., koji je 1963. godine pisao dok je bio u zatvoru u Birminghamu, Alabama, zbog građanske neposlušnosti protiv režima bijelih suprematista ovdje u Sjedinjenim Državama.
On je napisao sljedeće, i citiram:
“Postoje pravedni zakoni i nepravedni zakoni. Ja bih prvi zagovarao poštivanje pravednih zakona. Nasuprot tome, čovjek ima moralnu odgovornost da se suprotstavi nepravednim zakonima.”
Naravno, iz toga crpim inspiraciju, i također, ja sam jedini odgovoran za svoj izbor. Niko drugi nije odgovoran za moje postupke. Možda se sjećate da sam trebao biti s vama virtuelno u aprilu kako bih govorio na Palestinskom kongresu u Berlinu, ali naravno, kao što svi znamo, režimski nasilnici u čizmama iz Berlina upali su na konferenciju, isključili struju i brutalno i autoritarno je prekinuli. Nametnuli su zabranu ulaska velikom doktoru Ghassanu Abu Sitti, koji je proveo 43 dana liječeći žrtve Genocida u Gazi, koji podržava Njemačka. Međutim, berlinski režim ga je zaustavio na aerodromu i deportirao. Pošto u aprilu nisam planirao putovati u Njemačku lično, nismo bili sigurni da li je berlinski režim također nametnuo sličnu zabranu meni. Ali u posljednjim sedmicama, uz pomoć advokata, utvrdili smo da je berlinski režim zaista nametnuo političku zabranu i zabranu putovanja, koju su sada obnovili. Naravno, nisam jedini koji se suočava s ovom fašističkom represijom režima u Berlinu, i svjestan sam da se i drugi suočavaju s još nepravdenijim progonima od strane ovih nedemokratskih nasilnika. Želim izraziti svoju solidarnost sa svima u Njemačkoj koji su progonjeni od strane ovog režima, premlaćivani na ulicama i ušutkivani u medijima i na univerzitetima kada govore protiv genocida koji podržava Njemačka. Posebno želim izraziti solidarnost s Palestincima i njihovim jevrejskim saborcima u Njemačkoj koji su progonjeni od strane vlasti zbog toga što se bore za prava Palestinaca i njihovo oslobođenje. Njemačka je danas zemlja u kojoj su Jevreji meta, gdje su hapšeni, premlaćivani i gdje im je zabranjeno govoriti protiv totalitarne, rasističke, fašističke, genocidne ideologije cionizma.
To je zemlja u kojoj se Palestinci suočavaju s mržnjom i huškanjem od strane države samo zbog toga što su Palestinci. To je šokantna i bolna stvarnost, ali želim da znate da ljudi širom svijeta stoje uz vas, i radujemo se danu kada će se mrak povuči iz Njemačke i Evrope, i kada ćemo svjedočiti zori demokratije i slobode.
U svojim komentarima sada, želim se fokusirati na pitanje koje bez sumnje brine mnoge od nas. Zašto režim u Berlinu, koji tvrdi da je moderna demokratija koja je naučila takozvane lekcije iz historije, ponovo podržava, naoružava, finansira i sudjeluje u genocidu, genocidu nad palestinskim narodom koji provodi cionistički režim koji okupira Palestinu?
Kako njemačka država, nakon što je počinila holokauste nad narodima Herero i Nama, te nad Jevrejima, Sintima i Romima u Evropi, može podržavati cionistički režim čija retorika i postupci po obimu, užasu i okrutnosti pariraju onima nacista? Mislim da dio odgovora leži u razbijanju mita da su Zapadna Njemačka nakon Drugog svjetskog rata, a sada i ujedinjena Njemačka, ikada naučile ikakve lekcije.
Postoji mit koji su vas sigurno učili u školi – da je nakon rata došlo do procesa denacifikacije i da se Njemačka oslobodila svoje prošlosti i izgradila budućnost zasnovanu na demokratiji, ljudskim pravima, toleranciji i evropskoj integraciji.
Naravno, svaka osoba koja je došla iz Turske ili Maroka, ili čak iz južne Evrope, tokom 1950-ih do 1970-ih godina kako bi pružila radnu snagu za takozvani Wirtschaftswunder (ekonomsko čudo), znala bi vrlo dobro da se Njemačka nikada nije oslobodila duboko ukorijenjenog rasizma, samo što su se promijenili identiteti meta ove stoljetne mržnje. Ali, dopustite mi da se fokusiram na takozvanu denacifikaciju, koja je zapravo bila vrlo kratkotrajna i vrlo površna. Vrlo brzo nakon rata Sjedinjene Američke Države vratile su mnoge visoke naciste u vladu Zapadne Njemačke u kontekstu Hladnog rata protiv novog neprijatelja, Sovjetskog saveza. Naravno, iako danas u Evropi nije popularno to reći, Sovjetski savez je bio primarno odgovoran za poraz Hitlerove vlade. Ali strah od komunizma naveo je Amerikance i njihove evropske vazale da ponovo prihvate naciste, koji se više nisu nazivali nacistima nego su nosili poslovna odijela umjesto uniformi.
To možemo vidjeti u cijeloj historiji Zapadne Njemačke. Možda je najozloglašenije to što je Kurt Kiesinger, koji je bio kancelar Zapadne Njemačke 1960-ih, bio aktivni nacista za vrijeme Hitlerove vlade. To je otkrila novinarka Beate Klarsfeld, koja je pokazala kako je Kiesinger imao bliske veze sa Hitlerovim ministrom vanjskih poslova von Ribentropom i sa Josephom Goebbelsom, šefom ministarstva propagande njemačke vlade za vrijeme Hitlerove administracije. Prema Klarsfeldtu, Kiesinger je bio odgovoran za nacističku propagandu, uključujući antisemitske radioemisije, i blisko je sarađivao sa SS-om.
Ali on nije bio jedini. Danas možete vidjeti da su mnoge institucije moderne Njemačke osnovali nacisti ili su osnovane sa njima. Prvi predsjednik njemačke obavještajne službe, BND ili Bundesnachrichtendienst, bio je Reinhard Galen, koji je radio za nacistički režim sve vrijeme od 1933. do 1945. godine i bio je šef Hitlerove antisovjetske obavještajne organizacije. Nakon rata Galen je nastavio da vodi takozvanu Galenovu organizaciju, tajnu antikomunističku organizaciju blisko povezanu sa CIA-om. Galenovu organizaciju činili su mnogi visoki nacisti.
Vlada Zapadne Njemačke je 1956. formalno pretvorila Galenovu organizaciju u BND, prema instrukcijama Konrada Adenauera. BND je zaposlio mnoge veterane Hitlerovih SS-a i SD-a. Veći dio ove historije otkriven je prije nekoliko desetljeća kada su Sjedinjene Države skinule tajnost s velikog broja dokumenata koji se odnose na poslovanje s nacistima nakon Drugog svjetskog rata. Nacizam je zahvatio mnoge druge aspekte zapadnonjemačke države. Naprimjer, 2016. godine bila je poznata studija koja je otkrila da je zapadnonjemačko ministarstvo pravde bilo prepuno nacista dugo nakon rata. Utvrđeno je da su 1957. godine mnogi visoki zvaničnici ministarstva, njih čak 77 posto, bili bivši članovi nacističke partije Adolfa Hitlera, što je veći udio čak i nego za vrijeme Trećeg rajha. Studija je pokazala da su između 1949. i ranih 1970-ih, 90 od 170 najviših zvaničnika ministarstva bili bivši članovi Nacističke partije. I mnogi su služili kao sudije koje su izricale smrtne kazne tokom Hitlerove administracije. Postoji čak i članak u Der Spiegelu iz 2012. koji je naglašava ulogu bivših nacista u ranoj Zapadnoj Njemačkoj i navodi da novi dokumenti otkrivaju koliko je zvaničnika iz nacističkog režima našlo nove poslove u Bonu. Iznenađujući je bio broj onih koji su izabrani za visoke državne pozicije, ali u stvarnosti to nije bilo iznenađenje za bilo koga na vlasti.
Nasuprot tome, treba napomenuti da je u Njemačkoj demokratskoj republici postojao sistematski proces denacifikacije, iako, naravno, nije mogao biti totalan. Naravno, fenomen renacifikacije nije bio ograničen samo na Zapadnu Njemačku. Zapravo, moglo bi se reći da je rehabilitacija i zapošljavanje bivših članova Hitlerove administracije sama osnova NATO-a i zapadne alijanse. U okviru operacije Paperclip (spajalica), Sjedinjene Države su dovele hiljade nacista u Ameriku, od kojih je možda najpoznatiji raketni naučnik Wernher von Braun, bez čije pomoći Amerikanci ne bi uspjeli sletjeti na mjesec. A širom Evrope, pod operacijom Gladio, Amerikanci su naoružavali tajne antikomunističke jedinice, dio takozvanih pozadinskih armija koje su se skrivale, a u to su bili uključeni i mnogi bivši nacisti. CIA je također koristila bande bivših nacista da podstakne antikomunističku pobunu u Mađarskoj 1956. godine, a ti nacisti bili su odgovorni za masakriranje stotina Jevreja na ulicama Budimpešte pod izgovorom borbe protiv komunizma sve dok sovjetska intervencija nije zaustavila masakre.
Naravno, ova je historija u suprotnosti sa svime što ste možda učili u njemačkim školama, u suprotnosti je i s onim što su mene učili, ali to je stvarnost. Stoga ne čudi da je Zapadna Njemačka, kao vazal američke imperije, stajala na pogrešnoj strani svake oslobodilačke borbe nakon Drugog svjetskog rata. Nije čudo, naprimjer, da je Zapadna Njemačka odlučno bila protiv i odupirala se sankcijama protiv aparthejdskog režima u Južnoj Africi, rasističkog režima čiji su lideri cijenili i ponašali se po uzoru na naciste. Nasuprot tome, Njemačka demokratska republika stajala je na pravoj strani svake međunarodne borbe. Podržavala je oružane oslobodilačke pokrete u Africi, uključujući Južnu Afriku, protiv barbarstva evropskog kolonijalizma, i podržavala je legitimni palestinski otpor protiv cionističke kolonizacije, okupacije i ugnjetavanja.
Stoga nije čudo što je danas NATO saveznik s najnacionalističkijim nacističkim elementima u Ukrajini u katastrofalnom posredničkom ratu protiv Rusije. Za ove fanatične istinske vjernike, trenutni rat u Ukrajini je nastavak onoga za što sam optužio Annalenu Baerbock, njemačku ministricu vanjskih poslova, da podržava Waffen-SS naciste u Ukrajini. Ali to je istina, jer Njemačka naoružava i podržava ukrajinski režim i ukrajinsku vojsku koja uključuje jedinice kao što je Azovski bataljon, između ostalih, koje se otvoreno identificiraju s Waffen-SS Galicijskom divizijom, koja je imala ključnu ulogu u pomaganju Hitleru da istrijebi Jevreje i Poljake u onome što je sada zapadna Ukrajina.
Danas Njemačka šalje oružje u Ukrajinu i podržava izravne nasljednike Waffen-SS jedinica koje su pomagale u istrebljenju ljudi tamo. To je, naravno, osjetljiva tačka za vladare takozvane Savezne Republike, kao što sam saznao. Također možemo reći da su neke od propagandnih metoda nacista još uvijek u širokoj upotrebi kod trenutnog režima u Berlinu. Uzmimo, naprimjer, ponovno Annalenu Baerbock. Tokom službene proslave 75. godišnjice Republike u Berlinu krajem maja suočila se s protestima njemačkih građana koji su se protivili podršci Njemačke tekućem cionističkom holokaustu protiv palestinskog naroda. Ona je odgovorila tvrdnjom da je izraelsko ubijanje Palestinaca opravdano navodnim zločinima koje je Hamas izveo 7. oktobra i tvrdila je da je lično gledala video snimljen od strane članova Hamasa na kojem su prikazani kako siluju izraelske žene. Međutim, takav video ne postoji. To je zaključak ne samo tima UN-a koji je ispitivao sav audiovizualni materijal dostavljen od izraelske vlade već i nekoliko izraelskih sigurnosnih agencija koje su novini Haaretz rekle da ne postoji video ili fotografski dokaz o bilo kakvim seksualnim napadima.
Postojao je samo jedan njemački novinar, koliko znam, koji je osporio laži A. Bearbock na Saveznoj press konferenciji. To je bio Florian Warburg. Ali umjesto da povuče svoje laži, njemačka je vlada optužila gospodina Warburga da je antisemit. Istu laž da su članovi Hamasa snimljeni kako siluju izraelske žene ponovio je nekoliko dana kasnije kancelar Olaf Scholz na evropskom izbornom skupu u Leipzigu. Ovo je klasična propaganda, greuelpropaganda (propaganda zločina – širenje informacija o zločinima koje je počinio neprijatelj uz namjerne izmišljotine ili preuveličavanja) propaganda slična onoj koju su koristili nacisti koji su također tvrdili da jevrejski muškarci korumpiraju i siluju arijske njemačke žene.
U trenutnom kontekstu, ovo se smatra poticanjem na genocid, što je krivično djelo prema Konvenciji o genocidu iz 1948. godine. Stoga koristim ovu platformu da pozovem na istragu, optuživanje i suđenje Annaleni Baerbock i Olafu Scholzu, među drugima, prema Konvenciji o genocidu zbog poticanja na genocid, zajedno s njihovim drugim namjernim i svjesnim krivičnim djelima saučesništva i sudjelovanja u tekućem cionističkom genocidu nad palestinskim narodom.
Ovdje također moramo napomenuti da režim u Berlinu intervenira na Međunarodnom krivičnom sudu (ICC) kako bi blokirao naloge za hapšenje genocidnih ratnih zločinaca Benjamina Netanyahua i njegovog ministra rata Yoava Galanta. Ovo je posebno perverzno jer je ICC nastao iz pravnog naslijeđa Nirnberških procesa koji su neke od nacističkih vođa doveli pred lice pravde nakon Drugog svjetskog rata. Naravno da kažem neke jer su drugi dobili visoke pozicije u zapadnonjemačkoj vladi.
Na kraju, želim se pozabaviti bezuvjetnom podrškom Njemačke nelegitimnom, rasističkom, genocidnom, naseljeničko-kolonijalnom, cionističkom režimu u Palestini. Danas Hitlerovi nasljednici u Rajhstagu i kancelariji u Berlinu tvrde da je njihova podrška Izraelu rođena iz skrušenosti i iskupljenja za zločine Hitlerove administracije.
Međutim, neosporna je stvarnost da je bliski odnos između Njemačke i cionizma dugo prethodio i Drugom svjetskom ratu i Holokaustu.
Prije nego što su neki Jevreji usvojili cionizam, to je prvobitno bio antisemitski protestantski kršćanski projekat za redefiniranje evropskih Jevreja kao stranaca koji pripadaju Aziji, a ne kao Evropljana koji pripadaju Evropi. Bio je to fanatični ambiciozni projekat uklanjanja Jevreja iz Evrope, u kojem su njemački protestanti igrali glavnu ulogu. I dok je nacistički režim progonio, a zatim izvršio Genocid nad Jevrejima, nije nužno gledao na cionizam kao na svog neprijatelja. Postoji duga dokumentirana historija saradnje između nacista i cionista na račun Jevreja. Jedna od ozloglašenijih epizoda bio je sporazum između Rachel Kastner, cionističkog vođe u Mađarskoj, i Adolfa Eichmanna. Prema sporazumu, cionistička organizacija u Mađarskoj pomogla je nacistima da deportiraju stotine hiljada mađarskih Jevreja u smrt u Aušvicu, a da u zamjenu za to malom broju cionista dozvole da pobjegnu u Švicarsku. Nakon rata, Kastner je otišao u Palestinu koju su okupirali cionisti i postao službenik u izraelskoj vladi. Postojao je, naravno, i ozloglašeni Ha'avarah iz 1933., ili sporazum o transferu, između Hitlerove administracije i Cionističke federacije Njemačke, koji je prekinuo bojkot Njemačke na koji su pozivali Židovi u Sjedinjenim Državama i drugim zemljama.
Ovo su samo primjeri koji su, iako se vjerovatno ne uče i ne predaju u Njemačkoj, dobro dokumentirani.
Stoga je važno razumjeti da podrška Njemačke cionizmu i tekućem cionističkom Genocidu nad palestinskim narodom nije raskid s prošlošću Njemačke, već nastavak iste, baš kao što je režim u Berlinu danas u mnogim aspektima režim nastavljača nacizma.
Zato moramo razumjeti protiv čega se borimo da bismo to pobijedili. Kada Njemačka danas šalje oružje Izraelu, to je da izvrši genocid, da unaprijedi kolonijalizam naseljenika, rasnu nadmoć i ugnjetavanje.
Kakva je travestija tvrditi da se ovi užasni zločini čine kao bilo kakva vrsta iskupljenja za njemačke zločine tokom Holokausta. Podržavajući još jedan genocid, ovaj put protiv Palestinaca, Njemačka pljuje po sjećanjima na Jevreje koje je ubila tokom Holokausta. Pokušavajući kriminalizirati podršku palestinskom oslobođenju, Njemačka ima za cilj da legitimizira ugnjetavanje. Šireći zločine, propagandu i laži, Njemačka pomaže i pokušava opravdati istrebljenje palestinskih muškaraca, žena i djece. Ali historija nije na strani Njemačke, a nije ni na strani cionizma. Svijet se diže u znak solidarnosti sa pravednom palestinskom borbom za oslobođenje i budućnost u kojoj je Palestina dekolonizirana zemlja slobode, pravde i jednakosti za sve koji u njoj žive, bez obzira na vjeru ili etničku pripadnost. Ništa nije sigurnije od ovoga. Od rijeke do mora, Palestina će biti slobodna. Hvala vam.
Preveo uz dozvolu autora: Esad ŠIRBEGOVIĆ