Malo činjenica i arhivske građe od nas, koji smo bili svjedoci ovih dešavanja:
U Tuzli 4. aprila 1992. godine tadašnja Skupština opštine Tuzla donijela odluku o organizovanju odbrane grada. Vijećnici Skupštine opštine donose stav da neće dozvoliti formiranje paravojnih jedinica. Aktiviran je rezervni sastav milicije sa oko 2.400 milicionera. Po mjesnim zajednicama su formirane stanice milicije koje su nacionalnom strukturom odgovarale popisu stanovništva iz 1991. godine.
Prama odluci Skupštine opštine u paravojne jedinice ubrojena je i Patriotska liga Bosne i Hercegovine, koja je do tog dana već pružala otpor Agresiji na Bosnu i Hercegovinu u Bijeljini i Sarajevu. To je učinjeno zbog straha od JNA koja je u Tuzli i dalje imala kasarnu i komandu korpusa u kojima se nalazio veliki broj vojnika.
Nakon što su snage agresora doživjele otpor Patriotske lige prilikom zauzimanja Bijeljine i planiranja dalji napad uz rijeku Drinu, komanda 17. korpusa JNA u Tuzli vrši pritisak na vlast u Tuzli s ciljem eliminiranja “paravojnih jedinica”, tačnije Patriotske lige iz Tuzle kako bi se nastavak agresije odvijao prema planu. Tuzlansko političko rukovodstvo se stoga odlučilo na oružanu akciju na sjedište Regionalnog štaba Patriotske lige i jedinica Patriotske lige Tuzla koji su se nalazili u sjedištu Stranke demokratske akcije u Tuzli.
Dana 7. aprila 1992. godine načelnik Općine Tuzla Selim Bešlagić izdaje nalog komandiru stanice milicije Meši Bajriću, a on komandiru jedinice za posebne namjene SJB Tuzla Rasimu Hadžiću da opkoli sjedišta SDA Tuzla, sve razoruža, pohapsi i pokupi svu dokumentaciju. U zgradi se tada nalazilo oko šezdeset naoružanih pripadnika Patriotske lige, koji su došli u štab jer se očekivao agresorski napad na Janju. Kada je čuo za ovu naredbu, načelnik Stanice javne bezbjednosti Tuzla Hazim Rančić dolazi u štab i obavještava prisutne o naredbi načelnika općine. Dr. Salih Kulenović, predsjednik Regionalnog odbora SDA iz zgrade izvodi regionalnog komandanta Patriotske lige Vahida Karavelića.
Oko 16 sati jedinca milicije za posebne namjene opkoljava zgradu koja se nalazi u centralnom gradskom parku. Iz zgrade je 60 ljudi pod komandom Salke Bukvarevića, Senada Hodžića Mehdina i Salema Hodžića odgovorilo na sličan način i zauzelo položaje za odbranu. Vahid Karavelić s izmještene lokacije od komande iz Sarajeva traži dozvolu za otvaranje vatre, međutim komandant Patriotske lige BiH zahtijeva mirno rješavanje a otvaranje vatre samo u krajnjoj nuždi.
Ubrzo pred zgradu stiže pomoć jedinica Patriotske lige iz Živinica, a s njima su se počeli okupljati i članovi SDA iz gradskih mjesnih ogranaka. Kada su vidjeli da razoružavanje Patriotske lige neće uspjeti, u zgradu dolazi Selim Bešlagić i pregovara sa Salihom Kulenovićem, Seadom Hasanhodžićem Izetom Hadžićem i Hazimom Rančićem. Dr. Salih Kulenović i Izet Hadžić bili su najveći stabilizirajući faktor dok je Hazim Rančić smirujuće djelovao prema Salki Bukvareviću, Senadu Hodžići i Salemu Hodžiću.
Nakon okupljanja većeg broja građana, Rasim Hadžić povlači svoju miliciju po nalogu Selima Bešlagića ali pod uslovom da se Regonalni štab i jedinice Patriotske lige u toku noći izmjeste iz centra grada. Štab i jedinica se tada izmještaju na površinski kop u Šićkom Brodu a nekoliko dana kasnije, pod direktnim pritiskom Bešlagića i indirektno Mileta Dubajića, komandanta kasarne JNA, napuštaju teritoriju opštine Tuzla i smještaju se u Živinice.
Koliko je politička vlast u Tuzli bila nesigurna i nestabilna govori činjenica da je rezervna milicija nosila obilježja opštine Tuzla a ne obilježja tada već međunarodno priznate Republike Bosne i Hercegovine.
Samo između 16. i 19. aprila 1992. godine, po naređenju Selima Bešlagića i Meše Bajrića, uhapšeno je jedanaest pripadnika Patriotske lige jer su nosili oznake Patriotske lige Bosne i Hercegovine koje su označavale državu Bosnu i Hercegovinu.
Prilikom dovođenja ranjenika iz Sapne 27. aprila 1992. na punktu na Brčanskoj malti tuzlanska milicija nije dozvolila ulazak borcima Armije RBiH u Tuzlu jer su na ramenu nosili grb s ljiljanima.
Ovim zabranama ljiljana Selim Bešlagić nastojao je izbjeći incidentne situacije, koje su mogle biti povod komandi 17. korpusa i 92. brigade JNA da izvrše vojni udar na Tuzlu.
Tek 31. maja 1992. godine, petnaest dana nakon napada na Tuzlu, Selim Bešlagić potpisuje naredbu kojom naređuje nošenje obilježja Teritorijalne odbrane Republike Bosne i Hercegovine na lijevom ramenu.
Najveći apsurd je to što su 16. i 22. maja formirane 1. i 2. tuzlanske brigade TO koje nisu imale obilježja države koju su branile.
