Uz vrlo mnogo truda, provokatori koji operiraju i manipuliraju “studentskim protestima” Univerziteta Boğaziçi u Istanbulu uspjeli su da privuku djelić međunarodne pažnje. Najveći uspjeh – glasnogovornik State Departmenta Ned Price izrazio je u srijedu, 3. februara 2021, “zabrinutost demonstracijama na pomenutom univerzitetu i osudio anti-LGBT (dodati slova po želji) retoriku koja ih prati”. No, o tome malo kasnije.
Prvo da objasnim zašto stavih navodnike na “studentske proteste”. Iz razloga jednostavne aritmetike. Univerzitet Boğaziçi ima oko 15 hiljada studenata. Na demonstracijama u studentskom kampusu i van kampusa nije ni u jednom trenutku bilo više od 500 do 1.000 prisutnih. To je 3,33 ili maksimalno 6,66 posto od broja studenata. Dosadašnja privođenja, kada se desi neki incident koji uključuje nasilje, pokazala su da je među njima vrlo mali broj studenata, a veliki broj osoba organima reda od ranije poznatih po vezama s terorističkim organizacijama (prednjače DHKP-C, MLKP i PKK). Dakle, u tom pogledu nije bilo neke velike promjene od kada sam prvi put (20. januara) pisao o ovoj temi.
Međutim, činjenica je da su mnoge stvari eskalirale, baš kao i u slučaju tzv. Gezi protesta u Istanbulu iz 2013, u kojima je premještanje drveća bila vrlo sporedna stvar, odnosno povod, postavljenje rektora Univerziteta Boğaziçi kao povod protesta palo je u drugi ili treći plan. Ono što je postalo jasno jeste to koja je organizacija najbučnija i igra ulogu alfa-mužjaka (da se izrazim politički nekorektno) – “Boğaziçi Dayanışması” ili “Solidarnost Boğaziçi”.
Solidarnost? Zvuči poznato s Gezi protesta. Tada se grupa anonimusa nametala pod imenom “Solidarnost Gezi” kao vođe i ispostavljala Vladi spisak nebuloznih zahtjeva. Odnedavno se ljevičarske grupe organiziraju na univerzitetima pod nazivom “Solidarnost”. “Solidarnost Boğaziçi” dio je ove mreže organizacija na Univerzitetu Boğaziçi. Grupa se prvi put oglasila 2019. godine u znak protesta zbog poskupljenja u univerzitetskoj kafeteriji. Sada grupa radi s jedne strane na ušutkivanju pravih predstavnika studenata i studentskih klubova na Univerzitetu, a s druge da proteste prenese van Univerziteta, na ulicu.
Otvoreno pismo predsjedniku Republike Turske Recepu Tayyipu Erdoğanu, objavljeno u sitne sate (4 ujutro) u subotu, 6. januara 2021, (za sada) posljednja je egzibicija te grupe. Nastranu što je to nejestiva čorba (uglavnom) budalaština, nastranu i to da je većina studenata koji su učestvovali u online anketama kako same “Solidarnosti Boğaziçi”, tako i drugih grupa s Univerziteta bila protiv proširenja protesta, zahtjeva i cijele ujdurme s izborom rektora na sva politička pitanja zemlje (s klasične FETÖ-PKK pozicije), to je štivo nadasve zanimljivo.
Kao prvo, igranje orijentalističkim klišejima “vi niste sultan, a mi vaši podanici” rezonirat će među “progresivnima” diljem planete. Eno vidjeh da ga je bivši grčki ministar finansija Yanis Varoufakis promptno podijelio na Twitteru. Međutim, ono (pismo) ima jednu nadasve interesantnu tezu – postavka rektora zakonita je, “ali nije legitimna”, prema ovim lumenima čiji turski (a naročito upotreba interpunkcije) nije baš na zavidnom nivou dostojnom akademskog statusa.
Dakle, iako hoće implicirati “diktatorstvo”, a odlika je diktatora da rade stvari van zakona, trust mozgova “Solidarnost Boğaziçi” priznaje da je sve u okviru zakona. Dodatak o “nelegitimnosti” pokazuje zapravo njihov diktatorski impuls, jer je jednostavna činjenica da je cijela frtutma u tome da se jedna u svakom pogledu manjina hoće staviti iznad zakona. Očekivati da inteligentni, ali ideološki oslijepljeni ljudi, poput Varoufakisa i/ili od Yanisa manje inteligentni Slavoj Žižek, to primijete bilo bi suviše. Ni Chomsky (samo čekam kada će izroniti odnekle) neće primijetiti da je ta konstrukcija u ogledalu okrenuta konstrukcija međunarodnog sudije Goldstona “nezakonito, ali legitimno” o kojoj je imao mnogo šta negativnog da kaže. Kada krene gađanje i/ili razvlačenje tih kategorija, stvari su jako smrdljive.
Zapravo, u cijeloj frtutmi ono što uporno ostaje neiskazano od ovih koji halakaju protiv imenovanja Meliha Bulua za rektora Univerziteta Boğaziçi jeste ono šta mu zamjeraju. Hasan Basri Yalçin, inače i sam univerzitetski predavač, piše u kolumni u Sabahu: “Jedino što razumijemo jeste da oni žele privilegiju.”
“Ovo je naše, ne dolazite ovamo.” Izvinite, a ko ste to vi? Imate li dokument o vlasništvu univerziteta?
Pazite, manimo se gluposti. Budžet javnog univerziteta plaća država. Predavač je državni službenik. To je plaćeni zaposlenik. Univerzitet je birokratska institucija. Stoga, odluku o imenovanju za šefa univerziteta također donosi Vlada. Koristeći ovlasti u ime nacije, Vlada imenuje rektora nacionalnog univerziteta. Jeste li ikad čuli za vojnike koji su govorili “Želimo odabrati vlastitog zapovjednika snaga”? Da li policija sama odlučuje ko će biti načelnik okružne policije? Da li direktore škola određuju nastavnici? Naravno da ne.” No, “Solidarnost Boğaziçi” je izgleda zadojena idejama samoupravnog nacional-socijalizma.
Međutim, odakle LGBT (dodati slova po želji) u izjavi glasnogovornika State Departmenta Neda Pricea? Eskalacija koju pominjem počela je 28. januara otvaranjem “izložbe” na južnom trgu kampusa u 13:00. Jedna od (na podu) izloženih “slika” predstavljala je Mesdžid al-Haram s četiri LGBT zastave postavljene na četiri ugla sa sve Šahmaranom, simbolom zoroastrijske vjere, postavljenim na Kabu. Iako su neki studenti organizatorima izložbe izrazili nelagodu, sporna slika nije uklonjena. Provokacija? Ma neee! Samo “umjetnost”.
Uslijedilo je mali rat na društvenim mrežama. Naime, studenti koji su našli da toj slici nije ondje mjesto počeli su da dijele slike “izložbe”. Na tvit “LGBT klub Boğaziçi ismijavao je himnu i provocirao prošle godine. Sada, u antirektorskim akcijama, oni ismijavaju naše vjerske vrijednosti uklanjanjem Kabe sa slike Haremi-šerif, postavljanjem LGBT zastava sa strane i postavljanjem toga na zemlju,” reagirala je grupa Boğaziçi Kadın+ Dayanışması. “Ženska+ solidarnost Boğaziçi” organizacija je koja je na Facebooku organizirana u julu 2020. godine.
Poznata je po online ratovima s Boğaziçi BUDDY grupom (zatvorenom grupom na Facebooku koja okuplja oko 17 hiljada bivših i sadašnjih studenata). “Ženska+ solidarnost Boğaziçi” otkrila je sve o svojoj toleranciji i solidarnosti tvitom: “'BüLGBT+' će ovdje ostati, ako se vama ljudima punim mržnje, koji postavljaju metu, to ne sviđa, vi ćete otići. Osuđujemo napade na 'BüLGBT+' i izjavljujemo da smo s njima do kraja. Ne idemo, tu smo. Naviknite se!”
Kada su shvatili (e?) da protjerivanje ljudi s univerziteta i cijela ta histerična reakcija (puna mržnje) zapravo zvuči kao “on mi je prvi vratio šamar”, brže-bolje je tvit obrisan (ali nikad ništa ne nestaje s interneta). Elem, stvar se kuhala po internetu, a zatim je Süleyman Soylu, ministar unutrašnjih poslova, 30. januara objavio na Twitteru: “Na Univerzitetu Boğaziçi privedena su 4 LGBT perverznjaka koji su počinili nepoštovanje prema Kabi!”, što je izazvalo ne samo pozornost američke administracije nego i “velikog brata Twittera”, koji ga je brže-bolje cenzurirao. Reakciji State Departmenta sigurno je doprinijela i laž Reutersa da je ministar Soylu nazvao sve studente koji protestiraju LGBT perverznjacima.
Rat na mrežama je nastavljen. Boğaziçi BUDDY optužila je BİSAK – klub studenata islamskih studija, koji djeluje od 2015. – da je odgovoran zbog privođenja (onih “perverznjaka”), te je započeo sastavljanje crnih listi, marginalizacije i izbacivanje članova BİSAK-a iz drugih studentskih grupa, a izloženi su i otvorenim prijetnjama.
Sve je to kulminiralo pozivom, odnosno da organizacija “Solidarnost Boğaziçi” opsjedne zgradu rektorata Univerziteta Boğaziçi i pokušajem njenog nasilnog (a kako drugačije) zauzimanja u ponedjeljak, 1. februara 2021. Osiguranje Univerziteta odolijevalo je od pet popodne do deset uvečer kada je bilo primorano da pozove interventne jedinice policije u pomoć. Tom je prilikom privedena 51 osoba. Sljedećeg dana “Solidarnost Boğaziçi” probala je nastaviti divljanje na ulicama, s ne baš mnogo uspjeha.
Ministar unutrašnjih poslova Turske Süleyman Soylu daje 0 posto šanse da se frtutma oko Univerziteta Boğaziçi pretvori u “Gezi 2.0”. Fakat je da se od 2013. godine, od Gezi protesta, u Istanbulu mnogo toga promijenilo, a prije svega teroristička organizacija fetulahdžija (FETÖ) više ne upravlja policijom. No, prebacivanje fokusa sukoba na međustudentski i (ponovno) podgrijavanje besmislene priče “sekularni” protiv “religioznih” na univerzitetu koji se onomad (2008–2010) kada se vodila (nenasilna) bitka za mogućnost studiranja djevojaka s hidžabom pokazao kao ultrakonzervativan, dakle protiv toga, nije bezazleno.
