Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca (SHS) osnovana je 1. decembra 1918. godine u Beogradu, u čiji sastav je ušla i Bosna i Hercegovina. Kraljevina je formirana nakon Prvog svjetskog rata i poraza, a time i raspada Austro-Ugarske monarhije.

Tokom procesa ujedinjenja, u Zagrebu je, 2. i 3. marta 1918. godine, na inicijativu Jugoslavenskog kluba, donesena Rezolucija o ujedinjenju jugoslavenskih naroda koji su bili u sastavu Austro-Ugarske monarhije. Ovom skupu prisustvovali su i predstavnici Bosne i Hercegovine. Tada je predloženo osnivanje Narodnog vijeća Slovenaca, Hrvata i Srba (SHS) sa sjedištem u Zagrebu u kojem bi bile predstavljene političke stranke i nacionalne organizacije južnoslavenskih naroda iz Austro-Ugarske monarhije.

Narodno vijeće SHS, kao vrhovno tijelo u novoj državi, osnovano je 5. i 6. oktobra 1918. godine, sa zadatkom izvršavanja potrebnih priprema za ujedinjenje svih južnoslavenskih naroda i stvaranje države na demokratskoj osnovi. Brojalo je 80 članova, od kojih je iz Bosne i Hercegovine bilo 18, uz dodatnih pet imenovanih iz sastava raspuštenog Bosanskog sabora. Središnji odbor činilo je 36 članova, od kojih šest iz Bosne i Hercegovine s dva zamjenika, bez muslimanskih predstavnika.

Kroz historiju Bosne i Hercegovine susrećemo se s brojnim predstavničkim tijelima od državnog značaja koja su se razlikovala prema tome da li je Bosna bila srednjovjekovna država, da li je imala pokrajinski/zemaljski značaj kao dio većih država ili je uživala status pune samostalnosti i nezavisnosti. Od 1914. godine izostala je institucionalna djelatnost Bosanskog sabora kao legitimnog predstavnika u odlučivanju o budućem statusu Bosne i Hercegovine, o čemu su postojala različita mišljenja, od onih o ostvarenju autonomnog položaja Bosne i Hercegovine u okviru Ugarske, preko ujedinjenja s Hrvatskom do prihvatanja rješenja sadržanih u Majskoj i Krfskoj deklaraciji.

Period između 1918. i 1941. godine, za Bošnjake je bio posebno traumatičan jer su uglavnom bili bez institucionalne zaštite kralja i njegove vlade u Beogradu, često prepušteni samovolji lokalnih nacionalista i tzv. jugoslavenske vojske.  

Upravo za vrijeme Kraljevine SHS, pored brojnih drugih zločina, u Šahovićima i Pavinom Polju na području Crne Gore, srpsko-crnogorski zločinci izvršili su najveći neratni, mirnodopski, pokolj nedužnog bošnjačkog stanovništva, a o čemu je „Stav“ pisao u prošlom broju.

Obespravljene Bošnjake, koje su svakodnevno napadali i zlostavljali, otimali im imovinu i oduzimali čast, pokušavao je zaštititi njihov tadašnji vjerski poglavar Džemaludin Čaušević, a kasnije i Mehmed Spaho, ali uglavnom bez uspjeha.