“Čelo kolone je stiglo oko 8 časova na Veliko polje. Tu je bila poveća, lijepa planinska kuća na sprat. U njoj su bili četnici čitava četa, koji su još sarađivali sa partizanima.
Veoma su predusretljivo dočekali brigadu, borcima dali da pojedu ono što su imali i pomagali promrzlima da skinu obuću. Borcima koji su ugazili u potok i onima koji su svraćali u kuće u podnožju Igmana bilo je teško skinuti zamrzlu obuću.
Bolničarke, nepromrzli borci i zatečeni četnici, svi bez razlike užurbano su masirali promrzle.
Politički komesar brigade, Fića Kljajić, brinuo se, najviše što je mogao, da se svakom borcu pomogne."
(Miloš Vuksanović, Prva proleterska brigada, Narodna knjiga, Beograd; Institut za savremenu istoriju, Beograd; Pobjeda, Titograd, 1981, str. 44)
Vuksanović je bio sudionik Igmanskog marša i događaja koji su slijedili. Svjedočeći o njima izjavio je jednom prilikom: “Najzad i ja sam jedan od onih koji su promrzli preko Igmana. Moje noge je u kući na Igmanu snegom masirao jedan mladić sa šubarom na glavi na kojoj je bila kokarda“.
(Politika, 16. 2. 1982, str. 14)
Fotografije: AA
