Početak nove školske godine u Republici Srbiji trebao je, kako to običaj nalaže, biti u znaku djece koja prvi put sjedaju u školske klupe. Ovaj svečani trenutak za djecu i roditelje ovog puta pokvarilo je Ministarstvo prosvjete, nauke i tehnološkog razvoja Srbije kontraverznom odlukom da nastava u osnovnim i srednjim školama širom Republike Srbije treba početi s intoniranjem himne Republike Srbije pod nazivom “Bože pravde.” U prilog izrečenoj tezi da ova ishitrena i kontraproduktivna odluka ne može biti dobra, posebno ne za one najmlađe, može se spoznati iz samog iščitavanja pomenute himne Republike Srbije.
Naime, u nekoliko strofa, koliko ista sadrži, čak četrnaest puta ponavljaju se riječi srpski, srpsko, srpske, Srbi i srpsku, aludirajući na srpski rod, braću, zemlje, slavu, otadžbinu i ostale “sve srpske” stvari. Ovakav tekst himne jasno ukazuje na to da se njome veliča “sve srpsko”, a ne Republika Srbija, u kojoj žive desetine drugih naroda. Osim Srba, u Republici Srbiji živi značajan broj Mađara, Bošnjaka, Albanaca, Vlaha, Hrvata, Rumuna, Bugara, Goranaca i drugih manjinskih zajednica, koje se niti u jednom stihu himne “Bože pravde” ne spominju, stoga je izuzetno osjetljivo izričito zahtijevati od svih stanovnika Srbije da ovu himnu osjećaju kao svoju i pjevaju je u svečanim prilikama kao što jeste zvanični početak škole.
Poštovanje prema svakoj državnoj himni jeste neupitno, ali nametati pjevanje himne drugom narodu, u kojoj se on ne spominje, čin je otvorene provokacije i segregacije. Navedena odluka nije ispoštovana na teritoriji Republike Srbije, zbog njenog samog karaktera i načina na koji je nametnuta, ali i zbog prava koja su zagarantirana svim manjinskim narodima u Srbiji. U članu 19 Ustava Srbije, koji definira odnos države prema manjinskim zajednicama, pod naslovom “Svrha ustavnih jemstava” navodi se da “Jemstva neotuđivih ljudskih i manjinskih prava u Ustavu služe očuvanju ljudskog dostojanstva i ostvarenju pune slobode i jednakosti svakog pojedinca u pravednom, otvorenom i demokratskom društvu, zasnovanom na načelu vladavine prava”. Prema ovom članu, jasno se navodi da Ustav čuva dostojanstvo, slobodu i jednakost, pa bi u skladu s tim trebalo i da bude djelovanje nadležnih institucija u Republici Srbiji koje pri donošenju određenih odluka ne uzimaju u obzir osjećanja i prava manjinskih zajednica.
Da zvanična vlast Aleksandra Vučića ne poštuje manjinske zajednice, posebno Bošnjake, govori i cjelokupna situacija u vezi s učiteljicom Adelom Karahmetović-Melajac. Ona je, naime, u fokus regionalne javnosti dospjela jer je na pozdravnom času u novopazarskoj Osnovnoj školi “Rifat Burdžović – Tršo”, umjesto himne “Bože pravde”, učenicima pustila zvaničnu himnu sandžačkih Bošnjaka “Ja sin sam tvoj”. Ova himna proglašena je zvaničnom odlukom na 88. sjednici Izvršnog odbora održanoj 6. aprila 2012. godine u Novom Pazaru, koju je potpisao tadašnji predsjednik Bošnjačkog nacionalnog vijeća Esad Džudžo. Navedena himna ne sadrži diskriminatorske segmente, a također u fokus ne stavlja niti jedan određen narod, što se za himnu “Bože pravde” ne može reći.
Kada je riječ o učiteljici Adeli Karahmetović-Melajac, od trenutka objave snimka na kojem radosna djeca stoje uz himnu “Ja sin sam tvoj” i istu pjevaju većina srbijanskih medija krenula je u neprimjerenu i izuzetno opasnu medijsku hajku usmjerenu prema njoj i njenoj porodici. Osim toga, mnogi od srpskih radikalnih internet-jurišnika dovodili su u opasnost čak i Adelinu sigurnost. Kulminacija medijske i političke hajke rezultirala je njenim privođenjem u Policijsku stanicu u Novom Pazaru na očitovanje o puštanju himne “Ja sin sam tvoj”. Iznenađujuća odluka vlasti Srbije koja ima za cilj da i na ovaj način pokuša zastrašiti Karahmetović-Melajac, ali i sve ostale Bošnjake, izuzetno je štetna u kontekstu međusobnih odnosa Bošnjaka i Srba, o kojim Aleksandar Vučić uporno govori da trebaju biti bratski.
Izraz bratske ljubavi i topline ne manifestira se ugnjetavanjem jednog naroda, uskraćujući mu pravo na izbor. Jasno je to Vučiću, čija politika pokušaja potčinjavanja drugih naroda doživljava svoj svojevrsni zenit. Odnos zvaničnika Srbije prema Bošnjacima u Sandžaku u prethodnih trideset godina bio je izuzetno kompliciran, a iz godine u godinu jasno je da zvanična Srbija ne želi dobre odnose s Bošnjacima. Dokaz tome jesu suptilne i direktne provokacije prema Bošnjacima, čiji se kraj nikako ne nazire.
U kontekstu cjelokupne priče oko himne značajno je spomenuti i slučaj Adema Ljajića, jednog od najboljih srbijanskih fudbalera u posljednjih desetak godina. Ljajiću, rođenom Novopazarcu, Bošnjaku, spočitano je tokom 2012. godine od tadašnjeg selektora fudbalske reprezentacije Srbije Siniše Mihajlovića, srpskih desničarskih organizacija predvođenih Boškom Obradovićem i ostatka javnosti da, ukoliko želi da igra za reprezentaciju Srbije, mora naučiti pjevati tekst za prosječnog Bošnjaka provokativne himne “Bože pravde.” Skoro deset godina od navedenog događaja, Ljajić i dalje ne pjeva himnu, što govori da ucjene i pritisci neće primorati Bošnjake na asimiliranje i poniženje. Sasvim je sigurno da isto možemo očekivati od Adele, i još mnogih “Adela” širom Srbije koji ne pristaju na ucjene i radikalne pritiske vlasti i desničarsko orijentirane srpske javnosti.
Širom Sandžaka, ali i u ostalim domovinskim zemljama Bošnjaka istaknuta je podrška učiteljici, čija hrabrost može biti inspiracija i pouka svim Bošnjacima. Nakon puštanja na slobodu, Adelu su dočekali dr. Sulejman Ugljanin, predsjednik SDA Sandžak i dr. Jasmina Curić, predsjednica Bošnjačkog nacionalnog vijeća, koji su nedvojbeno stali u njenu odbranu, ali i osudili postupke vlasti koje imaju za cilj zastrašivanje i ugnjetavanje Bošnjaka u Sandžaku.
Aleksandar Vučić i ostatak njegovih saveznika u aktuelnoj vlasti moraju shvatiti da ovakvo postupanje i odnos prema Bošnjacima neće dovesti do željenih relaksiranja odnosa između dva, trebalo bi biti ravnopravna naroda u Republici Srbiji. Srbija mora shvatiti da srpstvo ne mogu nametnuti nasilno nikome, posebno ne Bošnjacima, nad kojima su upravo određene političke i vojne srpske strukture u prošlosti počinile genocid, masovne zločine i ostala nedjela presuđena pred međunarodnim i domaćim sudovima.
