Jean Baudrillard je knjigom Simulakrumi i simulacija iz 1981. godine praktično objelodanio kraj istine. Stvarnost više ne postoji nego samo ono što se isimulira kao stvarnost. Ko pokaže više vještine u tretiranju historijskih dešavanja nametnut će to kao istinu. Baveći se, između ostalog, Vijetnamskim ratom, Baudrillard je pokazao da između onog što se zaista zbilo i onoga što se nametnulo ne postoji ni približna podudarnost. Odnosno, da se samo stalnim podgrijavanjem izvjesnih događaja održava njihovo prisustvo u realnom svijetu.
Tako dolazimo u poziciju da, praktično, nije važno šta se dešava koliko je bitno kako će se dogođeno interpretirati.
Baudrillard je to i razumio i objasnio. No, to do kraja života nije prihvatio. Istina je prognana, parafraziramo Baudrillarda, ali to ne znači da se za nju treba prestati boriti. Stoga su njegovi radovi, i kad su tematski bili daleko od Bosne i Hercegovine, važni za razumijevanje dešavanja u ovoj državi koju svijet, od njezine nezavisnosti, tretira kao pastorče. Bilo je to bitno u dramatičnom periodu od 1992. do 1995, ali, nažalost, ništa nije manje aktuelno ni danas, jer oni koji su se obavezali da će nadgledati transformaciju Bosne i Hercegovine od ratnog poprište do evropske demokratije ne uzimaju sjekiru iz ruku zvanične srpske politike kojom nemilice komadaju i sakate ovu zemlju, niti zvaničnu hrvatsku politiku upozoravaju da ključ koji imaju ne bi trebalo koristiti za zaključivanje svakog pomaka ka normalizaciji bosanskohercegovačkog prostora.
Dok je trajala Agresija na Bosnu i Hercegovinu, Baudrillard nije postavljao pitanje prirode rata. Nije se zaklanjao iza fraza o poluotoku vječitih sukoba nego u eseju Posrbljavanje Zapada (Libération, 3. juli 1995) kaže: ne samo da su Srbi agresori, što je kucanje na otključana vrata (i upozorava na nešto mnogo opasnije), nego su i oni (Srbi) naši (evropski) saveznici u poslu čišćenja buduće Evrope, lišene svih nepoželjnih manjina, budućeg svjetskog poretka oslobođenog svakog radikalnog preispitivanja njegovih sopstvenih vrijednosti – demokratske diktature, čovjekovih prava i slobodnog tržišta.
Baudrillard se neposredno bavio Bosnom i Hercegovinom, tačnije Sarajevom, poslije videa Koridor slobodnog govora na TV Arte, simultano prenošenog iz Strasbourga i Sarajeva 19. decembra 1993. godine, esejom Bez milosti za Sarajevo, koji je printan u Libérationu 7. januara 1994. godine. Iako nije krio divljenje za Sarajlije koje su demonstrirale superiorni stav očaja, patnje i razočaranosti u odnosu na Evropljane, pune licemjernog saosjećanja s ljudima u opsjednutom gradu, još je jednom podvukao da treba ugasiti i posljednju iluziju ako su je žrtve u Bosni i Hercegovini još imale. Evropa je konstantno ponavljala moramo nešto preduzeti i ta priča bila je opravdanje za nečinjenje. Tako su uspostavljali vlastitu realnost koja nije imala veze s objektivnom realnošću. Nesreća, bijeda i jad ljudi Bosne postali su sirovina primitivnog okruženja koje su stvarali. U nastalom ambijentu, po Baudrillardu, Srbi kao izvršioci etničkog čišćenja (a kasnije i genocida) udarna su pesnica Evrope, njihova avangarda. Stoga bi Bošnjaci, opet po Baudrillardu, morali biti svjesni da ih je osudio međunarodni demokratski poredak, a ne neki ostaci tumora zvanog fašizam. Znaju da im slijedi uništenje, protjerivanje ili isključenje, kao i svim heterogenim i buntovnim elementima širom svijeta.
Vraćajući se bosanskoj temi početkom jula 1995, Baudrillard ide korak dalje. Imenuje da bi se Srbi, koje je Evropa, kao opravdanje da ne čini ništa, imenovala kao zle i psihopate, nikad neće zaustaviti. Sve što se preduzima prema Srbima samo su dimne bombe, a da bi prave, efikasne, razorne bile upotrijebljene samo ukoliko bi došlo do značajnije muslimanske ofanzive. Dolazi se do toga da Evropa (Baudrillard upotrebljava zajedničku imenicu mi) štiti Srbe dok obavljaju svoj posao. Pričom, a ne činjenjem Evropa se bori protiv Srba u ime multikulturne Evrope. Pri tome žrtvuje drugu kulturu koja suprotstavlja svoje vrijednosti ravnodušnom svjetskom poretku.
U tome Baudrillard nalazi razloge za beskonačni rat. Evropa bi bila zadovoljna rješenjem ako bi uvjerila Bošnjake da su sami krivi za vlastitu nesreću. Najbolje bi bilo da to prihvate milom. Ako ne na taj način, onda silom. Time se napori Evrope izjednačavaju sa srpskim naporima. To je, po Baudrillardu, terorizam kulture bez fundamenta koji stvara integrizam praznine. Na taj način stvorit će se pukotina koja će proći kroz srce svih zemalja koje se smatraju civiliziranim i demokratskim i napokon kroz srce svih nas.
Zahvalnost Baudrillardu dugujemo ne samo što je u vrijeme Agresije razobličavao ležernost svijeta prema očiglednom zločinu i što se jasno odredio prema Agresiji nego i danas on razobličava tezu o nemogućoj Bosni i Hercegovini. To je samo simulacija gdje konkretne realizatore imamo u samoj BiH, a njihovi su napori nesebično i u dobroj mjeri jasno potpomognuti iz susjedstva, a manje očigledno iz šireg okruženja. Nemoguća Bosna i Hercegovina simulacija je koju Bošnjaci nikad neće prihvatiti kao stvarnost.