Pučinijev put ka muzici nije bio jednostavan. Nakon što je čuo Verdijevu “Aidu” u Pizi, odlučio je da se posveti muzici. Zahvaljujući posredovanju prijateljice njegove majke, dobio je kraljičinu stipendiju koja mu je omogućila studije na konzervatorijumu u Milanu. Tamo je bio učenik Amilkare Ponikijelija, kompozitora popularne opere “Đokonda”.

Njegove prve opere, “Vili” (1883) i “Edgar” (1889), postigle su kratkotrajan uspjeh, ali su mu obezbijedile finansijsku sigurnost i volju da nastavi sa komponovanjem. Pravi proboj doživio je sa operom “Manon Lesko” (1893), koja je postala stalni dio repertoara operskih kuća širom svijeta.

Pučini je stekao svjetsku slavu sa operama “Boemi” (1896), “Toska” (1900), i “Madam Baterflaj” (1904). “Boemi” je opera koja prikazuje život siromašnih umjetnika u Parizu, a njen lirski i emotivni ton osvojio je srca publike. “Toska” je drama puna strasti i intriga, dok je “Madam Baterflaj” tragična priča o japanskoj gejši koja se zaljubljuje u američkog mornara.

Kontroverze i kritike

Iako je bio izuzetno uspješan, Pučini nije bio imun na kritike. Premijera “Madam Baterflaj” u milanskoj Skali 1904. godine bila je izviždana, što je Pučinija duboko pogodilo. On je pripisao neuspjeh pretjeranoj dužini drugog čina i prerađuje operu, koja je kasnije postala jedan od njegovih najpoznatijih radova.

Đakomo Pučini je bio poznat po svojoj ljubavi prema prirodi i lovu. Nakon uspjeha opere “Manon Lesko”, Pučini je kupio zemljište u svom rodnom gradu Luki i izgradio malu kuću. Kasnije, s većim prilivom novčanih sredstava, izgradio je vilu u kojoj je proveo veći dio svog života. Ova vila, smještena u mirnom okruženju, pružala mu je potreban mir za komponovanje, ali i mogućnost da uživa u svojim hobijima.

Pučini nije bio politički aktivan i politika ga nije zanimala. Bio je poznat po tome što je bio ravnodušan prema političkim zbivanjima i izborima vlasti. Njegov fokus bio je isključivo na muzici i stvaranju opernih remek-djela.

Porodični život

Pučini je bio u dugogodišnjoj vezi s Elvirom Bonturi, koja je bila supruga njegovog prijatelja. Nakon smrti njenog muža, Elvira i Pučini su se vjenčali 1904. godine. Njihov odnos bio je buran i pun skandala, uključujući optužbe za nevjeru s obje strane. Elvira je bila ljubomorna i često je sumnjala u Pučinijevu vjernost, što je dovelo do mnogih svađa.

Jedan od najpoznatijih skandala u Pučinijevom životu bio je slučaj s njegovom sluškinjom Doriom Manfredi. Elvira je optužila Doriu za aferu s Pučinijem, što je dovelo do njenog samoubistva. Kasnije se ispostavilo da su optužbe bile neosnovane, a Elvira je bila osuđena za klevetu.

Pučini je bio strastveni pušač, što je na kraju doprinijelo njegovim zdravstvenim problemima. Godine 1924. dijagnosticiran mu je rak grla. Otišao je u Brisel na eksperimentalni tretman, ali nažalost, nije preživio operaciju. Umro je 29. novembra 1924. godine.

Njegova smrt ostavila je veliki trag u svijetu muzike, a njegova nedovršena opera “Turandot” kasnije je dovršena od strane Franca Alfana. “Turandot” je poznata po ariji “Nessun dorma”, koja je postala simbol trijumfa i nade.

Naslijeđe

Đakomo Pučini je ostavio neizbrisiv trag u svijetu opere. Njegova sposobnost da spoji lirske melodije sa dramatičnim narativima učinila ga je jednim od najvažnijih kompozitora svog vremena. Njegove opere i danas inspirišu i oduševljavaju publiku širom svijeta, potvrđujući njegov status kao jednog od najvećih majstora italijanske opere.