U proteklih nekoliko godina dominantna naracija u američkim političkim i medijskim krugovima bila je da Rusija predstavlja egzistencijalnu prijetnju Evropi i svijetu, te da je podrška Ukrajini ključni instrument za sprječavanje ruskog širenja. Bijela kuća, NATO i ukrajinski lider promicali su priču da Vladimir Putin ne staje na Ukrajini i da je cilj Kremlja obnova Sovjetskog Saveza. Ta strategija opravdavala je ogromna vojna i finansijska ulaganja u Kijev te upozoravala Evropu da će, ako se ne uključi, rat doći do njenih granica.
Brojne indikacije
Međutim, promatrajući stvarne događaje i izjave u posljednjih godinu dana, pojavljuju se indikacije da je u američkom konzervativnom krugu počelo preispitivanje ove strategije. Primjerice, eksplozije na rafinerijama u Mađarskoj i Rumuniji u oktobru 2024., koje obrađuju rusku naftu i desile se istog dana kada je EU raspravljala o zabrani uvoza ruske nafte, otvaraju pitanje: ko zapravo širi rat u Evropi? Dok zapadni mediji gotovo u potpunosti ignorišu ove napade, analitičari upozoravaju da bi mogla postojati logika u tvrdnji da bi Ukrajina, frustrirana napretkom rata i zavisna od zapadne podrške, mogla djelovati izvan svojih granica – uz implicitnu ili eksplicitnu podršku SAD-a i Velike Britanije.
U tom kontekstu, u konzervativnim američkim krugovima raste skeptičnost prema dugotrajnoj podršci Ukrajini. Neki intelektualci i političari sugeriraju da je američka politika, vođena strahom od ruskog širenja, postala ekspanzionistička u vlastitom smislu: uključivanjem SAD-a i NATO-a u sukob koji se zapravo vodi unutar Ukrajine, Amerika riskira eskalaciju koja ide izvan njenih interesa. Konzervativci poput Richarda Haassa i komentatora iz Claremont Instituta ističu da je Putinova strategija u historijskom smislu defanzivna i ograničena. Ruski napadi na Gruziju 2008. i Ukrajinu 2014. godine pokazali su da Kremlj cilja precizne strateške ciljeve, a ne teritorijalno širenje u Evropu.
Diplomatski kanali
Ova perspektiva dovodi do sve glasnijih poziva za novi američko-ruski dijalog. Konzervativni analitičari tvrde da bi Amerika, umjesto da nepovratno ulaže u rat u Ukrajini, trebala nastojati stabilizirati odnose s Moskvom kroz diplomatske kanale, uz jasno definirane crvene linije koje štite interese NATO-a, ali istovremeno ograničavaju eskalaciju. Ideja je da bi dugoročna sigurnost Evrope i SAD-a mogla biti bolje osigurana kroz ravnotežu snaga, a ne kroz produženi rat s neizvjesnim ishodom.
Takva promjena perspektive ne znači potpuni prekid podrške Ukrajini. Naprotiv, radi se o redefiniranju prioriteta: umjesto neograničenog političkog i vojnog angažmana, konzervativni krugovi zagovaraju realističniji pristup, gdje bi američka pomoć bila uvjetovana konkretnim sigurnosnim rezultatima, a diplomatija prema Moskvi bila prioritet. Neki čak sugeriraju da bi odmak od striktne "antiruske" retorike omogućio Washingtonu da manevrira između konflikta i interesa u energetici, trgovini i globalnoj stabilnosti, gdje EU i SAD imaju zajednički interes s Rusijom.
Smanjenje tenzija
U političkom smislu, ovo nagovještava pomak u američkoj vanjskoj politici koji bi mogao biti radikalan: američko-rusko zbližavanje, ili barem smanjenje tenzija, moglo bi označiti prelazak sa strategije "Ukrajina po svaku cijenu" na strategiju balansiranja interesa. Takav pomak bio bi pod snažnim utjecajem konzervativnih elita, koje sve glasnije kritiziraju dugotrajni američki angažman u Ukrajini i upozoravaju da bi eskalacija sukoba mogla imati ozbiljne posljedice i po Evropu i po SAD.
Iako se dominantna naracija još uvijek temelji na prijetnji od strane Rusije, analitički i geopolitički indikatori pokazuju da američki konzervativni krugovi sve više zagovaraju realističnu diplomatiju prema Moskvi i mogući odmak od beskonačne potpore Ukrajini. Eksplozije u rafinerijama, političke kontroverze u Evropi i historijski uzorci Putinovih ograničenih ratnih operacija dodatno legitimiziraju ovu perspektivu, sugerirajući da bi Amerika mogla početi redefinirati svoju strategiju u Istočnoj Evropi, balansirajući između interesa Ukrajine i dugoročne sigurnosti SAD-a i Evrope.
